|
| |
| |
| |
Op een seeker Boek in Holland uyt-gekomen in't jaer 1647. aen de Heer N.H. te Padua zijnde.
DIEN grooten Ezels-weurp en staet haer niet te lijden,
Die eenigsins te recht 'tgevleugeld ros beschrijden.
Met goede naem en daed, en onbeslaefde ziel;
Die ook een Lely-Vorst selfs voor een Buffel hiel,
En onverbloemd te boek voor erf-goed heeft gesteldt,
Soo sijn verbasterd hert na leege lusten heldt.
Ik voel yet vremds in mijn onsteken boesem woelen,
Als ik't verblikt gesicht het schittrend Dicht laet voelen,
Dat door sijn hooge konst en goddelijke kracht,
Hier aen den Tyber het vervalle Troyen bracht,
Na desen leest geschoent, ja dese sneeu bemorst,
'tIs als een Crocodil in Merwens vloed gevorst.
'tIs als een swaer vergif uyt thijm en roos gesogen,
'tIs als een Poel-snip aen een Arends nest gevlogen,
'tIs als een spit met gulden hegt en pluysse schee,
'tIs als een swarsel-kraempjen op een peerle-ree,
'tIs als een lam pinzeel met elpen-beene lijst,
'En als een Basterd, die een onrecht Taetje wijst.
'tIs als een Teekening, die, niet om voort te komen,
Maer tot haers drexbewijs, is uyt het best genomen,
Dat immer Iul' Romeyn of Rafel heeft gedaen,
'tIs een Rijswijker Boer met hof-gewaed belaen,
Op een onteert thonneel. 'tIs op een vuyle stil
Een gruwlijk apen-gat, by eenen schoonen bil.
'tIs als een Rimpel-besby Amaril haer wangen,
'tIs als een Kerk-uylin een vinke-net gevangen,
| |
| |
'tIs by den boesem van mijn lieste Ziel-vrindin
Als memmen van een Koey, of van een Kudde-min,
'tIs als den vuylen muyl van een bekrengden Hond,
By't kostlijk Amber van haer goddelijke mond;
Die met sijn vocht Korael, en vers-bedaeude Rosen,
Al wat haer naekt onsteekt, en selver is bevrosen,
'tIs als een smits-kool in een lieflijk nat gedooft,
'tIs als een Ezels-schoft met een bemijterd hooft.
'tGeen hier mijn bitsig breyn, had ik maer schrijvens lust,
Met stagen toever, schier liet nimmer ongerust.
'tIs als een Fransman, die met stof-bepronkte lokken,
En diep vervuyld, en in-gekankert van de pokken,
En luysig als een Duyf, en rappig als een Hond,
Ons maer een scheef gesicht en trotsen af-keer gond.
'tIs een gemeene goot, die uyt-komt aen de wal,
By't glinstrend brons-nat van een schoonen water-val.
'kLoof dat dien Bengel ging in Maroos beemden weyen,
Gelijk een Ezel sig liet door de Rosen leyen;
Of door saffraen een Swijn, of als een trotsen Haen
Sou door de Peerlen tre'en, en Diamanten gaen.
'tIs als een Snoek in 't veld, of in een koren-schuer.
'tIs, met sijn schoonen druk, en valschen Hoeren-gluer,
Recht anders als den schijn van d'oud' Aptekers potten,
Met Aep-en-Satir-dans, en met bekapte Sotten,
Met viese Dwergskens, en met kromme duvlery,
Met bultig Volxken, en met kleyn' bambozery;
Maer schoon soo geklijk, en belachlijk voor-gedaen,
Met kostlijk tegen-gif voor innich krank belaen.
| |
| |
Heel anders als de Son met al het klaer gewemel,
Van 't flikkrend heyr-kracht van dien kostelijken Hemel,
Waer van het minst ons breyns geliefden nevel splijt,
Dewijl ons swak gesicht sijn krachten niet en lijdt;
En als de Moeder-eerd, die hoe sy baert en boelt,
Ons donker oog, en krachtloos wesen niet en voelt,
Of hoe en wat voor zaet haer komt den schoot bekruypen,
Maer 'tslechst van haer bedrijf laet in ons boesem sluypen,
Ik seg voor't lest, dat ons een kole-brandsters oog,
Met een bekrosen glans, vry aerdiger bedroog,
Een ander geef hem 'tvyer, ik thoon u hier den heert:
Maer desen Ezels-weurp was soo veel spuls niet weerd.
| |
Ziels en Maegs naeuwe verbintenis,
NEEM ik een pil twee drie, niet na des Dectors sin,
Maer na dat my dat schijnt noodsaeklijk in 't begin,
Soo is al mijnen lust, al mijn vermaek gestut,
En seg ik weder fris, en uytter-maten graeg,
Mijn maeg hangt aen mijn ziel, mijn ziel hangt aen mijn maeg.
| |
Sonnet.
Op de Wijn en Bus-poeyer.
DIE 'sWeerelds derden-deel om sijnen dronk vervloekt,
En niet de vrucht die sijne leden had ondekt,
En sijne rede met onred'lijkheyd bevlekt,
Maekt dat sijn dulle vloek noch heden reden soekt.
| |
| |
'k Seg als mijn fiere moed dien dronken Boer onthoekt,
Der Turken Af-god had het breyn wat meer ontwekt,
Was sneger van gesicht, en spitsiger gebekt,
Dewijl hy doemden 'tgeen sijn reden had bedoekt.
Was maer dien droeven Munk, die ons de Hel ontgroef,
En met salpeeter 'toude Chaos maken kon,
Gestikt in sijne vond, gebleven in sijn proef,
Was 't een en 't ander noyt beschenen van de Son,
Soo raekten selden onse reden uyt de schroef,
En onser Steden pronk tot bloed-en-etter-bron.
| |
Noch tegen den Wijn.
'k WIL ouden Zee-man van de stormen spreken,
En seggen waer de meeste kielen breken:
En seggen; wat 'tverderf van onse jeugt belangt,
Dat sijnen droeven Oest meest aen den Wijngard hangt.
Ons moerig Land, ons koele somer-tijden,
En willen sijn verhitte plant niet lijden.
Ons sacht-gematicht breyn haelt sijn onnoodig vyer
Gelijk het stille Vee een hongrig Roover-dier.
Gelijk een teeren bloey van pers of kerssen,
Niet met de heete winden soekt te scherssen,
Maer met een sachte lucht sijn naest-bekleedend groen,
Tot krachts versekering, steeds verder aen te doen.
Wie maekt' ons wijs? wie leerden ons de vlagen
Te kreunen over ons geruste dagen?
Te denken dat een week, die sonder poyen liep,
Yet vremds, yet droefs, yet wreks in onse sinnen schiep.
Wat minne-gift, wat maen-sucht mach het wesen,
Dat ons soo sonder prevel kan belesen?
Ik sie, dat wie maer eens ter deeg dat vyer genaekt,
Schier noyt of selden uyt sijn swaren brand geraekt, &c.
|
|
Auteursrechtvrij