Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

[p. 148]

La mia malinconia nel Carnovale dell' anno 1650.

IK voel mijn sinnen stille staen,

Mijn dertel rijmen is gedaen;

Dewijl ik mis het soete Lam,
Waer van mijn Lied sijn oorsprong nam.

De vremde greepjes van mijn pen,

Die ik nu t'eenemael ontwen,
Schoon ik daer al mijn doen na stel,
Getuygen een gedwonge spel,

Sijn herd, en stijf, en ongerijmt,

Terwijl al mijn gevoel beswijmt,
En't lichaem als een peerd verstijft,
Dat immer-meer ter stalle blijft.

Neem ik een boekjen in de hand,

Daer ik altijd vermaek in vand,
Dat eenig wakker Romer schreef,
Eer hier den eersten Martyr bleef,

Ik vind mijn hert ver van't gesicht

Uyt mijn vervremde borst gelicht,
In een verwerde wildernis,
Daer geen begrijp noch reden is.

Ben ik ten droeven disch gegaen,

'kTast mes in plaets van lepel aen,
En met een mijmerend gelaet,
Vraeg ik na't sout dat voor my staet.

Ik scherrem sonder punt te bien,

Ik ster-oog sonder yet te sien,

[p. 149]

 

Men spreekt my aen, men vraegt my yet,

 

Ik antwoord, en ik hoor het niet.

 

 

 

Raek ik op straet, ik sta en sie

 

Soo ik maer doe een schree twee drie,

 

En koom weer t'huys, noch ongedaen

 

Waerom dat ik ben uyt gegaen.

 

 

 

Het alder-kluchtigste Gelach

 

En bracht mijn lach noyt voor den dach;

 

Schoon dat ik, daer men Schilders doopt,

 

Een Vrou sach als een Teef geknoopt.

 

 

 

Hoe gaen my al mijn dingen af!

 

Hoe loom, hoe heel, hoe flaeu, hoe laf!

 

Hoe ongesouten is mijn praet,

 

Als yemand die de ziel ontgaet!

 

 

 

Dat ik hem wensch, die in mijn Land

 

Veroorsaeckt mijn gesplisten brand,

 

Waer door ik soo verandert ben

 

Dat ik mijn selven niet en ken;

 

 

 

En dat ik, daer ik op mijn spond

 

Goed Kersten steeds een Engel vond,

 

Daer Sinte Peters Setel is,

 

De Hel vind, en den Hemel mis.

 

 

 

En dat een dert'le Klooster-kous

 

Speeld met het potje van mijn sous,

 

Waer door ik hier in druk en rou

 

Een mag'ren Vastelavont hou.