Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
Auteursrechtvrij
[pagina 146]
| |
La mia bell' Agn: havendo dimandato à su' Madre, che era andato à versitarla nel Monasterio, se io non andava à Putane o altre donne &c.DAER vraegt mijn Engel aen haer Moeder wat ik maek,
Of ik mijn sprongen ook met haren Kerker staek?
En of ik, ongeacht mijn minne-vlagen,
Mijn eenigheyd noch onbevlekt ga dragen?
Of mijn verwoedend' vyer niet door mijn rede blaekt,
En yewers in het wild is op den hol geraekt?
Neen, neen, hy liet sig noyt u toorts ontrukken,
Schoon heel de Weer'ld sijn sachten nek gong drukken,
Die eerst soo mennigmael, spijt Atlas schouwer-bladt,
U schoonen Hemel op sijn spil geladen had.
Neen, Engel, neen, schoon my de nieren gloeyen,
U ongerustheyd doet mijn trouwheyd groeyen;
En of de trou ook self door mis-trou ontrou speelt,
Hier wierd noyt ander vyer uyt uwe vlam geteelt.
Na dat mijn Min u Hemel heeft ontsloten,
En in mijn bed u kost'lijk bloed vergoten,
En dat ik u geheel aen mijnen degen reeg,
En soo den eygendom van uwe leden kreeg.
Maerom u t'eene-mael mijn hert te bichten,
Had' Amaril dat pak oyt willen lichten,
Daer my de Min van 'sVoedsters borst mee heeft belast,
'Ken had u schoentjen noyt op mijnen leest gepast.
Maer die haer selven soo in slaep laet wiegen,
Dat, als de vogel self in't net komt vliegen,
Sy haer geluk veracht, versiet, of niet en kent,
Is weerd dat hy sijn vlucht weer na het Wild toe wendt;
En kost ook van sijn eygendom niet weten,
Indien hy noyt heeft in haer koy geseten;
Hoewel hy dik sijn ziel in haer gebied verliest,
En daer sijn leven soekt, en daer sijn nesje kiest.
| |
[pagina 147]
| |
Maer gy, mijn Lief, met wel-gegronde reden,
Zijt in den rechten eygendom getreden
Ga naar margenoot⋆ Van't leste van mijn min, van't beste van mijn vyer,
Soo lang ik immer fris hier om den Tyber swier.
Doch soo de wreede Minne-moer de wrokken
Van Amaril weer op een nieu ging rokk'en,
En door mijn lang gevast, met onverdraeglijk pak,
Ga naar margenoot† Meer vyer als haren Smit in mijnen balg ontstak;
En dat d'Apteek ging 'tingewand door -vroeten,
Dat hier soo ridderlijk u lust ging boeten,
'kGeloof gy weest my self wel eenige Vrindin,
Om in het jok te gaen van ons verstoorde min.
Want schoon een Man (doch sonderGa naar margenoot⋆ lou te vissen)
Somtijds eens buyten sijnen pot gaet pissen,
Het Krist'lijk trou-verbond aen eenen kant geset,
Soo blijft noch onbevlekt sijn eygen minne-bed.
Maer soo sijn Lief haer lusten laet verleyen,
Dat sy haer le'en gaet voor een ander spreyen,
En in een vremden erm haer self ten doele strekt,
Blijft haer verdwaelden schoot voor immer-meer bevlekt.
Schoon in dit onnatuerlijk minne-splissen
Geen andre re en van slot of wicht kan gissen,
Als dat het Vroutje neemt, en't Mannetje dat geeft,
En dat het schoonste Schip maer eenen Stuer-man heeft.
En dat noch Koe, noch Ezelin wil lyen
Dat haer verscheyden Springer komt beschryen,
Maer dat een Ezel of een Stier, ook niet verlieft,
In een geregeld Land wel heel de buert gerieft.
Hoewel dees re'en mijn Engel niet en raken,
Die mijn genoegen al haer re'en gaet staken,
En niet als mijne min, waer van heel Roomen waegt
In haer verplichten schoot, en trouwen boesem draegt.
|
|