Sendo stato un pezzo senza fare versi.
'kHAD langen tijdt geseten sonder dichten,
En evenwel, met dichte minne-plichten,
Gestagen dichter, ahijdt dicht en dichter aen,
Een Engel in mijn erm slen na den Hemel gaen.
En soo het scheen, in't sachte ziel-vertrekken
Op mijn verhitte sponden uyt sien strekken
| |
Het lest gevoelen van haer goddelijcke le'en,
Ten zy sy door mijn kus weer raekten op de been.
Maer vond het geen my weder holp aen't dichten,
Dat yeder een kan van mijn vyer berichten,
Dat 'talder-dichst gedicht van dat vergode Kind
Vloog sonder dit Gedicht voor immer in de wind;
Waer uyt ik, die dat dicht de ziel noyt blinden,
d'Onster flijkheydt van onse ziel ging vinden,
Want hadden wy de ziel gelijk een Beer of Swijn,
Wy sorgden nimmer na ons Dood bekend te zijn.
Neen, 'kga noch van een ander leven droomen,
Als ik ben 'tend van 'sWerelds klucht gekomen,
En datmen in Cipres of Eyk mijn leden past,
En my ten grave draegt voor een vergeten Gast;
Als kerk en serk, met trotse Baender-schilden,
Gaet thoonen aen de oudste Ridder-gilden,
Dat daer de ziel verwacht, en 'sWerelds leste lot,
De leegste Spruyt van Merwens droevig overschot.
Want 'tlijk-gepronk, dat haet en nijd begroeten,
Van't 'tnieulings-hof, dat nacht en dag gaet vroeten
Na yet dat eenig schijn van oud of adel heeft,
En maekt niet dat de min van mijnen Engel leeft;
Neen neen, die moet in mijne dichjes leven,
Die wil ik aen het kitlig goetjen geven,
Aen't dertel Kleuter-rot, dat aen des Merwens vloed
Oyt grage leger-min in sijnen boesem voed:
Sy moeten na ons lang gedolve lijken,
Noch in ons heete lusjes sitten kijken,
En slaen de hand aen't hooft, en seggen met een sucht
Ah! Engel hadden wy het minst van u genucht!
Met dit gevoel hoop ik ter graf te varen,
Op't leste kruys van mijn ver moede jaren,
En houden immermeer, tot tuyge van mijn brand,
De koker aen mijn zy, den dichter in mijn hand.
|
|
Auteursrechtvrij