Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
AuteursrechtvrijSopra la fiacchezza degli Italiani, chi ne' mesi di Giugno, Giuglie, & Agusto non toccono donne.
SIET doch eens die groote Fielen,
Die de Droes sit op de hielen,
En haer gangen wend of stiert
Na sijn fieltery hem swiert.
Recht in't soetste van de dagen,
Als sy't self schier souden vragen,
Die, schoon siek van minne-pijn,
Sijn gewend gevraegt te sijn;
Sal dit uytschot van de Gotten,Ga naar margenoot⋆
Dat m' als Swijnen hoort te kotten,
Raken meent het wel beraen
Eer een slang als Meysjen aen.
Daerom werd ik geylen Bengel
Van de Moeder van mijn Engel,
Die wel merkt mijn heeten moed,
Als een Monster-mensch begroet.
| |
[pagina 114]
| |
'kSeg haer dat die slappe lenden
Niet te recht dat werk en kenden,
Die haer lieten, stijf van kaek,
Heel' drie maenden leggen braek:Ga naar margenoot⋆
Als wy smelten als wy blaken
Eer na dat als eten haken,
En ons nieren gansch belaen
Als de gulde akkers staen.
Maer dat ik doch niet kan lyen,
Datt'er sijn die derven stryen,
Als sy't voorste laten gaen,
Dat dan't ander mach bestaen.
'tWaer den Hemel lang ging morren,
'kLoof, den regen van Gomorre
Haer met tydelijken brand,
Over lang na d'eewig sand.
Neen dat gaet noch op sijn voeten,
In den schoot sijn lust te boeten,
Die ons God, doen Adam sliep,
Tot vermaek en teling schiep;
Die een Man soo min kan missen
Als niet alle daeg te pissen,
En te blijven van de stil
Met een overladen bil.
Kom, mijn suyker-soeten Engel,
Hael het aes van mijnen hengel,
Laet ik eens, na't diep gescherm,
Sluymeren in uwen erm.
Kom, mijn Engel, kom, mijn ziele,
Laet ons die verdoemde Fielen,
Gy met't voor, ik't achter-tuyg
Stadig steken na de guyg.
|
|