Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen
(1651)–Matthijs van der Merwede–
AuteursrechtvrijDella Sra: B.D. moglie dell' Illmo: Sre: L.Ch.
IK roemden dat noyt echte dgy
Bekroop mijn geyle groene zy,
Selfs als de sinnen sonder toom
Gaen malen in een mallen droom:
Maer ze'er dat ik, uyt hongers-noot,
Viel in een trous verplichten schoot,Ga naar margenoot⋆
Door't schoonste oog en soetste lach
Die immer trouloos Napels sag;
Ze'er dat ik, met vergifte vlam,
Op sijn verdoemde sponden quam,
En soo ik lag ter rust gestrekt,
Wierdt met een kus uyt d'slaep gewekt.
Komt hier de min, met sterker brand,
Voort aen d'ondekte kust gelant,
Om door een eel en twistig echt
Al mijne re'en te sien geslecht:
En toont my hier een Bersabé,
Die my van selfs haer vyer beleê,
Schoon dat sy noyt uyt 'tvenster siet,
Of hare lonken zijn bespied;
| |
[pagina 110]
| |
Schoon dat haer Man een Florentijn,
Is van den huyse van......
Van rijk, en oud, en e'el geslacht,
En dagh en nacht dit vyer bewacht,
Dat hem door minne-spijt verwekt',
Mijn snoo Margriet eerst heeft ontdekt,
Om dat haer minne-bood Giuliaen
De Broer tot mijnent in sag gaen,
Die, door haet brieven, sacht venijn,
Die niet als vyer en vlam en zijn,
My soekt te helpen van mijn roer
Dat ik haer en mijn self vervoer.
Dat ik met haer ga aen de wind,
Daer haer noyt Vrind noch Maeg en vind,
Daer Moeders grim, noch Vaders vloek
Haer immer haelden uyt den hoek.
Neen, Barber, neen, dat was te slecht,
'kEn scheurden noyt u twistig echt,
Neen neen, ik heb u al te lief,
Om u te minnen als een Dief.
En schoon u Naem en Land my raedt,
Om yet te doen dat yeder haet,
Mijn immer eerelijken brand
Aerd na mijn eerlijk Vaderland.
Maer siet wat dat Margriet begint,
Om dat sy vreest te zijn ont-mind,
Om dat ik door haer lang gemar
Wel hier mocht raken in de war,
Siet wat een treur-spel dese Maegt,
Daer gansch het Land van had gewaegt,
Om eens te raken in mijn bed,
Siet wat haer min had op geset;
Sy had het snoodste gif gekocht
Dat immer Itaeljaen besocht,
| |
[pagina 111]
| |
Om eens te leggen Vaer en Moer
Tot vulsel van een tempel-vloer.
'kWas dadelijk aen't brief-gevley,
Daer ik haer sinnen mee verley,
Daer ik haer zieltjen mee verblind,
En stiet haer opset in de windt.
Maer vrees dat Barber, en Margriet
Bey blijven sitten in het riet,
En dat mijn Spreeu, ver uyt haer oog,
Haest na sijn leste nesje vloog.
|
|