Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

Ecco qui gli ritrovati versi, fatti nel dipartir di Nuccia Modenese.

DAER sit ik weder eenig op mijn stoeltje,

Daer sit ik weder sonder kamer-boeltje,

Daer sit ik weder onbesturve Wewenaer

De sinnen in de schoot, de handen in het haer.

Daer sit ik, en besucht de vremde luymen,
Waer door mijn Anneken most 'tleger ruymen,

Daer sy tot vijf mael toe staeg weer en weder aen

'tBloed-gierig steek-spel van mijn stormen uyt most staen,

Maer na dat herde traen, en bloed-vergieten,
Als nu haer kokjen was ter deeg aen't schieten,

Als't spel was op sijn best, ga ik heel op mijn stel

Van 't sachte vege vyer vervallen in de hel:

Schoon ik wel sag, dat ik geen heele nachten
Van mijnen schoonen Engel had te wachten,

En dat my somtijds maer een snoep-reys beuren mag,

Daer ik schier nacht en dag aen dese lippen lag.

Hoewel ik altemet met knorrend dreygen
Dit preutel-potjen 'tweygrig oor dee neygen

Na mijn onsteken moed; als Mortje (leeg van tesch)

My siende vol van vyer, haer gaf dees droeve les,

Dat sy my sou mijn heete lusten weygren,
Om mijn geschenken hooger te doen steygren.

Ah! Anneken, dien trek was voor geen oud soldaet,

Maer voor een groentje dat sijn stuk noch niet verstaet.

Neen, Susje, neen, onnoosel Troetel-sakje,
Dat was geen rechten lichter tot mijn pakje,

Neen neen, mijn vloed en dringt op geen geslote sluys,

En als de visch niet bijt hael ik mijn hengel t'huys.

[p. 84]

 

En daer by noch myn Engeltjens misnoegen,

 

Ik most hier eenig duyts krakkeel in voegen,

 

En nemen mijn geschil of hier of ginder op;

 

Dat my nu steekt soo dwers in den benaeuden krop.

 

Maer, Engeltje, gy moet het u niet belgen,

 

Die my dit aerdig Diertjen gingt ontwelgen,

 

Ik seg recht uyt, nu ik haer daglijx broyken mis,

 

Dat het my liever als u schaerssen Nectar is.