Anna Maria Mod. venuta à casa mia come m'ero meßo a farmi ritrare dal Bronkhorst pittore Fiamingo, e subito che ella era andata via, io trovai i versi smarriti donde ho parlato p. 81.
SIET of de Goden op mijn onrust letten,
Soo ik my wil voor Bronkhorst neer gaen setten,
Om mijn bedrukt gesicht te geven d'eerste hand,
Komt Anneken hier weer op mijn verlate strand;
En send haer Moeder om de pas te maken
Om 'twoeste veld noch eens te mogen naken,
Daer sy haer bloed vergoot, terwijl sy (heylig werk!)
Daer toe een thientjen prevelt in de naeste kerk.
Daer komt sy dan ten blyden drempel treden,
Met nedrig oog, en heel beschroomde schreden,
Ik val haer aen de mond, het Meysje staet verset,
Ik vat haer in mijn erm, ik breng haer in mijn bed;
En ga, maer al te ras, mijn regen storten,
Die ik veel eer wat op had willen schorten,
Gelijk de lucht eerst swelt als s'ons begieten wil,
En send haer voort na huys met eenen natten bil.
'kEn had geen tijd, sy most my 'tresje borgen;
Ik klee my om de keuken te besorgen,
Daer sie ik, soo ik denk hoe nu de Kleuter vleyt,
Dat mijn verlore dichjen onder't bedde leyt:
Dat wou niet eer mijn duttend wesen naken
Als hier het Meysjen self de peys quam maken,
Om recht te hangen by dit geyl en lachend dicht,
Als een geweven rou voor eenig bly gesicht.
Nu, schoon ik meest ree in de mossel-scheepjes,
Ik sie noch somtijds geern mijn oude greepjes,
[pagina 83]
[p. 83]
Een muysje mind sijn jong. 'kdank dan dees korte vreugd,
Auteursrechtvrij