Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

[p. 68]

Ancora certa nova cattivissima per man di mi' sorella mandata mi dal paese, portando l'amor mio tradito.

'kLEER, met mijn scha, mijn minne droomen duyen,

Altijd verkeerd, en anders als sy luyen,

Nu 'k van mijn verre vlam versta, het geen my wroegt,

Dat men een vremd ling daer een slimmen slag in voegt.

Nu ik van goeder-hand het leed moet hooren,
Van't koekkoex-jong dat in den dop most smoren,

Dat mijn bevochte min soo wrevel-sinnig broed,

Terwijl mijn trotsen valk schijnd in het wild gevoed.

Het bly gesicht dat Amatil my toonden,
Doen sy mijn min met 'tlest vermaek beloonden,

Doen sy al hare vrees en schaemt stiet met de voet,

Daer wierd in mijnen schijn een ander me'e begroet.

Soo laet gy dan, Groot-schikker van het paren,
Den lossen toom van dese weereld varen?

Soo laet gy dan dees kranke kraek te gronde gaen?

Soo siet gy dan ons val met goeden oogen aen?

Soo laet gy dan met lossen loop gaen rennen
Den vryen wil, en hem voor heerscher kennen

Van alles wat ons ongegronde ziel verdicht?

Soo is u Rijk dan hier geheel de voet gelicht?

Of 'tlos geval beheerstal 'sweerelds saken,
En wil niet dat wy yet met opset naken,

En stellen voor gewis? waerom dan Son en Maen

Met onvoorsiensen loop haest slings en dwers moet gaen.

Neen neen, dat kan in mijn gemoed niet stallen,
Dat gy dit werk soo laet in duygen vallen;

Dat, om een jaertjen dat ik aen den Tyber swerm,

Mijn schoone Amaril stort in een vremden erm:

Dat kan in hare groote ziel niet komen,
'tIs wild gewas, 'tsijn vruchteloose boomen,

[p. 69]

 

'tIs haters achter-klap, 'tis ongeworteld leed:

 

Sy heeft haer eer te lief, sy speelden met geen eed.

 

Neen neen, sy kan noch struykelen noch vallen,

 

Sy lijd geen mien aen hare vaste wallen,

 

Sy liet tot 'tsterke slot van ons verknochte min

 

Geen slim-gedraeyde vree van echt-verraders in.

 

Wat seg ik noch? wat wil ik noch verdichten?

 

Waer wil ik noch mijn ongenucht mee slichten?

 

Ik wensch mijn ongeveynsde vlammen sonder nijd,

 

En seg mijn trouwe min gebrak den gulden tijd.

 

Ah! waer ik in die verre eeuw geboren,

 

Daer niemand noch had eed of eer verloren,

 

Al heugden van my niet dees weerelds leste hef,

 

Daer ik niet eenen goeden druppel bloeds in tref;

 

Die verre eeuw daer niemand min kost breken,

 

Noch van wel levens-kunst en wist te spreken,

 

Daer min geen ander loon als weder-min en socht,

 

En daer 'twel-leven in ons zielen was gewrocht.

 

Wat hadden wy daer in den bocht gesprongen,

 

En ons verliefde ermen t'saem gewrongen

 

Om onse naekte le'en, maer met een lonk verknocht

 

En tot onbrekelijke min aen een gewrocht.

 

Daer had ons hert gelegen op ons lippen,

 

Daer hadden wy ons lusten kunnen kippen,

 

Niet als door eygen min bespied, benijd, getergt,

 

Slechts in de sachte mos van eenig groen gebergt;

 

Of onder in de klim-bekleede rotsen,

 

Daer selfs ons vyer den blixem niet kost trotsen,

 

Of aen een beekjen in een eenige valley,

 

Of in een bosjen onder 'tdonker lof-gesprey.

 

Maer, Amaril, waer laet ik't schuytje drijven?

 

Wat mach mijn sachte minne-veer al schrijven?

 

Al dit is als een droom daer ik des nachts mee speel,

 

En laet my anders niet als't droevig tegendeel.