Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

Havendo visto al pardon di S. Gregorio miliara di donne nel mese di Novemb. 1648. A quelle Donne.

WAT meugt gy aerdig goet gedurig loopen

Om vrind of maeg uyt 'tVegevyer te koopen,

Dewijl gy ons gestaeg trekt na den geylen schoot,

Daer gy tot ons behou het Vegevyer ontbloot.

'tVervallen rak van haer verdwene leden
En rees noyt weder op door prevel-beeden;

Keert u tot onse le'en die gy soo rap en kloek

Ook sonder Kerk-gesmeek doet springen uyt de broek.

Sy konnen maer eens uyt haer pijnen raken,
Wie weet wanneer? dat sijn verhole saken;

Maer soo gy onse le'en steets 'tVegevyer wild bien,

Kan ons verrysenis wel alle daeg geschien;

Voor haer is druk, voor ons is vreugd beschoren,
Wy soeken selfs in't Vegevyer te smoren,

[p. 67]

 

Sy werden daer met stadig tand-gekners gekeerd,

 

Wy met genucht gekust, gekuyst, en af-gesmeerd.

 

Neemt, dat sy daer op de galey geraken,

 

Of diergelijke ballingschappen smaken,

 

Veel vremder als men dacht, in den gestookten poel,

 

Die hier van ons beheerst verheugt al ons gevoel.

 

Soo wierd haer ziel alleen ter tucht versonden,

 

Dewijl haer lichaem hier noch werd gevonden;

 

Maer in u tucht-galey raekt t'samen lijf en ziel

 

Met vreugden aen den riem, met lachen door de kiel?

 

Sy gaen onwillig, wy met volle seylen,

 

Maer kunnen geen van bey de tuchting peylen,

 

Sy van haer diepe smert en ongemete wee,

 

Wy van den vlot-grond van u Middellandse zee.

 

Sy konnen u gebeden niet beloonen

 

Met 'tsachte duym-kruyd van gemunte kroonen,

 

Wy loonen selfs den brand en 'twoelen van u hel,

 

Al stroopt gy ons den neus, al spand gy ons het vel.

 

Wilt dan u ongerusten geest bedaren,

 

Laet preveling voor kreveling gaen varen,

 

En houd u Vegevyer soo besig en besprengt,

 

Dat gy noyt om het ander Vegevyer en denkt;

 

En om die verre martelaers haer tuchten,

 

Die niet en weten van ons droeve suchten,

 

Die 'twater-vat niet helpt dat hier den tempel wijd,

 

Noch 'tander daer u soeten schoot om werd gevrijd.

 

Gaet voort u sachte rose-kranskens strijken

 

Op't Autaer van ons levende relijken,

 

Dat om te wesen tot mirakelen beroerd

 

Wil dat g'u kranskens aen ons Pater-nosters snoerd.

 

Soo komen wy gedurig in u feesten,

 

En laten dees' voor droeve Klooster-geesten,

 

Soo werd u Moeder-kerk het heele jaer geciert,

 

En u Vigieljen meer als dese feest geviert.