Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

Quel che si passó con Agnola da Sermoneta una delle mie inamorate, laquale essendo tutta fresca svirgìnata dal Conte Wideman Governatore di Viterbo ventrone assai grosso mi mandò chiamare per esser il seconde alla presa del su' Castelle sendole gia pagata la prima festa.

MET vollen moet en in-gekropte nieren

Ging ik na een ontgonnen Dierken swieren,

Wiens Maegdoms teere kruyk die my wel wat geviel
Een rijken dikke-buyk soo plomp in stukken viel:

[p. 51]

 

Om dat ik, ongeacht haer eerste vlagen,

 

^* Een ander Kleutertjen had aen-geslagen,

 

En in mijn huys gebracht, soo't scheen voor langen tijd;

 

Waerom sy schier van spijt geraekten 'tbloempje quijt,

 

Het geen sy dacht met wel-genoegde sinnen

 

Te offr'en op het Autaer van mijn minne;

 

Maer van die hoop ontsakt ging smoren 'thollend Dier

 

In dien vergulden poel haer walgend minne vyer.

 

Ik had soo wat mijn boeyer leggen timm'ren

 

Men sach mijn hel geweer en huysraet glimm'ren,

 

Mijn op-getogen wand, dat my de rede blind,

 

En al mijn reeschap stond en haekten na de wind:

 

Maer siet eens wat mijn opset gaet verdeylen,

 

Soo ik de nienwe haven wil bezeylen,

 

Soo ik de kust genaek van't nieuw ontdekte Rijk

 

Daer sta ik als een onbevaren gast en kijk.

 

Daer staet den Stuer-man met het roer beteutert,

 

Daer sie ik al den heelen bras verkneutert,

 

Daer stijgt een storm in't hooft, daer schrikt het al voor 'tweer,

 

Daer scheurt mijn wand aen twee, daer valt mijn mast ter neer.

 

Daer raek ik schaloos voor de gulde haven,

 

Daer leg ik sonder mijnen dorst te laven

 

In't midden van de vloed, en sonder wond gewond,

 

In't geyl omhelsen van die soete Rosemond.

 

Ik ga mijn gal op den verrader storten,

 

Die my soo schandlijk mijn geluk verkorten,

 

En seg wat duvel schort u, af-geslonden Hond,

 

Dat gy geen smaek in dese vroege kerssen vond;

 

Die Juppiter de tanden deden watr'en,

 

En al de bladers van de bosschen klatr'en,

 

Daer maer een vonxken vyer van Mensch of Dier vernacht,

 

Indien de heel' Natuer niet was te grond gebracht.

 

Ik bengel en ik reekel hem soo dapper,

 

Dat hy hoe langer weeker werd en slapper,

* Te weten Checha Biancona, hier voren verhaelt.

[p. 52]

 

Het soete Sakjen seyt, soo sy hem braken sien,

 

U brand is veel te groot, en vind sijn voedsel niet.