d'Una ragazzotta, pui che fatta, chiamata Veronica.
EEN ander Roomsch gewas, een soete Kleuter,
Maeckt, dat ik mijn verstoorde min beteuter,
En soekt 'tverspreyde vyer, dat bloed noch tranen lest,
Met lichter t'samen trek te lichten uyt sijn nest,
Laet op mijn lonken, en mijn dertel winken,
'tVerwonnen hert door 'tlachend wesen blinken,
Komt mijn gevley te moed, spijt Buer en Moeder-oog,
Die sy met soo geleerd' onnoselheyd bedroog;
| |
Onnoselheyd, maer met vol-wasse jaren,
Als haer geen gaeuwe sorg meer kan bewaren,
Als 'tseven-tienste jaer sijn kracht van vlammen spreyd,
En schaemt en reden-bou in puyn en assen leyt.
Ik dut, ik struykel, en ik vraeg mijn sinnen,
Wat dat ik doe, waer dat ik heb te minnen?
Ik hael mijn liefdens toets, en schalen in't gelagh,
En sie wat deel ik kies van mijnen schoonen dagh,
Of klare middach-son, of vochtig krieken,
Van't morgen-root sijn vroech gespreyde wieken,
Of'teen en 'tander, of het tusschen-beyts beleyd,
Maer neen, mijn dertel vyer soekt rijp-onrijpigheyd.
Maer seg, wat middel, wat gelegentheden,
Om eens te regt u vlammen te besteden,
Om verder als een knik, en blijden venster-lach,
Te kruypen in het ligt van u benijden dach?
Hoewel u leed nu eenigsins gewroken,
Die valsche tong haer scha-lust heeft gebroken,
En in het bloed geleyt. Gy quaemt noyt tot gehoor,
De Moeder is te slim, en houd de luys in't oor.
En heeft om u hert-nekkig vyer te dooden,
Selfs 'tvenster aen u lief, en deur verbooden.
'kWil evenwel dien brand, die goddelijcke vlam,
Doen lichten, sonder hoop, daer sy haer oorsprong nam.
|
|
Auteursrechtvrij