Ancora certi insogni, sopra la mia crudelissima Amarilli.
Kwil 'tkoper-slot een kinder-oog gaen geven,
Met kracht van hamer-slag te saem gedreven,
Daer met bejaerde wacht, van't minne-vyer ver-aerd,
De bloem van Danaë soo wakker wierd bewaerd.
Daer Jupiter nochtans (wat slechter dingen!)
Met sijn gemuntten storm wist door te dringen.
Dien weg had ook een gulden Esel wel gemaekt,
En 't naeu-besorgde dier, spijt Jupiter, ontschaekt.
| |
Een ander werk om-ringt de schoone oogen,
Daer ik al mijn verderf heb uyt getogen,
Door moedig munt-bestek, op land-besit geheyd,
Van renten t'saem gemetst, en in het goud geleyt.
Met haet, met nijd, met trots, met achter-denken,
Met al wat immer 'tduyster Rijk kost schenken,
Aen 't moorder wreede rot, aen 't twisters droef geslacht,
Dat niet als na 't verderf van rechte minnaers tracht.
Dat met haers mins kleynachting staeg t'ontluyken,
Haer eeuwig soekt in swaren hoon te duyken,
En lage mis-gunst, en verlaten eenigheyd,
En herde ballingschap, en diep' onkenbaerheyd.
Wat minne-buy, wat blixem sou het wesen,
Die dit gebou, die desen borgt sou vreesen?
Wat God door gaeuwen Griek in wijs vermom verwerd,
Had tot verbuygen hoop, had tot bestormen hert?
Ik sta, en dut, met om-gewurpe sinnen,
Maer roep die weer ter rechter posten binnen;
En spreek mijn selven aen, en seg, wat sal het zijn?
Soo gy dees vlammen vleyt, gy wortelt in u pijn.
Besnoey u leet, ga winter-beken keeren,
Soek allen toe-val van u bron te weren,
U krachten zijn te krank, u klachten zijn te teer:
VVacht dat u Vyandin haer eygen vyer verteer.
Dat haer gestook, met al haer wrok-gedachten,
Brand-stichters van u ongeruste nachten,
Als een verlore Mien' op eygen schouwers stort,
En met sijn droeven val, al uwe schulden kort.
Ah! sag ik eens dien blijden dag ontluyken,
Ontrent des Merwens lang-vervremde fuyken,
'kBragt 'tdroevig over-schot van sijn verdwenen lof,
Door mijn verhit gedicht weer tot een Konings hof.
'kSou sijnen borgt ten hemel toe doen raken,
VVou hy na mijn en haren schip-breuk baken,
| |
En maekten dat sijn duyl, en riet-bedekten grond,
VVel onder 'treys-gesternt de schoonste fakkel vond.
Maer waer verseyld mijn ongedult in't duyster?
Wat vang ik aen met mijn gedoken luyster?
Waer stijgt mijn bitse vlam, mijn moedig lyden heen?
Waer wil 't ontsteken riff met krukken op de been?
Neen, neen, laet sinken u gescheurde zeylen,
En laet den hemel dese stroomen peylen.
Maek dat u ned'rig vyer, uyt hoogen trots verwekt,
De heele wereld self tot mede-lyden trekt.
|
|
Auteursrechtvrij