Uyt-heemsen oorlog ofte Roomse min-triomfen

All' istessa Amarilli.

Droef Spiegel-glas van mijn verlore sinnen,

Swaer Gilden-hooft van 'tproef-stuk van mijn minne,

Onthemelde Diaen, die Plutoos scepter draegt,

Het hert leyd onder 'tnet dat gy soo nijdig jaegt.

Waer toe met swaren storm mijn leet te trotsen,
In't lang omhelst verderf van klip en rotsen?

Waer toe mijn hert gepord tot schip-breuk en elend,

Daer mijn mistrooste ziel 'tgewillig roer na wend?

Daer ik gestaeg den schoot mijns druks ga vieren,
En mijn ontpeereld Lied met tranen çieren?

Waer toe met wreed beleyd mijn ongenucht gebaend?

Waer toe mijn knagend leet van knagen aen-gemaend?

Waer toe de gramme herten t'saem gespannen,
Om al mijn vreugd voor eeuwigh uyt te bannen?

Daer my den blijdsten dag een droevig wesen bied,

En 't alder-schoonste Land met tranen over-giet;

Niet die my op de bleeke wangen leggen,
En 'tswakke leet ook sonder spreken seggen,

Maer die ik eewig in't benaeude hert behiel

Tot voedsel van mijn smert, tot knaging van mijn ziel.

[p. 4]

 

Waer toe soo grooten Schenders vyer te stoken,

 

Daer al mijn rust en vryheyd is gebroken,

 

Daer al mijn tegen-weer en krachten zijn ontheyd,

 

Daeral mijn vast gebouw in puyn en asschen leyd?

 

Waer toe, seg, sware Tucht-vrou van mijn sinnen,

 

Om mijn verwonne zieltjen t'over-winnen,

 

En quaet op goet gesaeyt, en min met haet gesprengt,

 

En hel- en hemel-vreugd, en aerd en lucht gemengt?

 

Waerom uyt nijd, en haters kromme zielen,

 

Mijns levens loop met onbedachte hielen

 

En reed'loosheyd bedwelmt, daer nimmer reden slaept;

 

En quaet uyt goet gesocht, en haet uyt min geraept?

 

'kWil u gewillig met mijn aders drenken,

 

'kWil u mijn ziel, en al mijn krachten schenken,

 

'kKoom met gebogen knie voor 'tAutaer van u min,

 

En breng mijn beste vrucht vack t'uwen Tempel in.