Langs den Heirweg

[p. 21]

Consummatum est!

Er werd geen woord gesproken.
Wij zaten bang verdoken
Als vogelen in 't nest.
En plotsling dreunde 't: Consummatum est!

De hemelen bezweken,
De wereld was ontweken
Aan ons bestaan.... er rest
Niets dan Uw doodskreet: Consummatum est!

O, dit kan ons bevrijden!
Uw goddelijk verscheiden
Ontscheurt ons ook ten lest
Den dood; wij vòelen 't: Consummatum est!

Zoo zacht als een gefluister
Wijkt 't leven; het wordt duister!
Maar Gij verrijst! ons rest
Uw licht, Uw liefde, Uw vreugde: Consummatum est!