Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 377]
| |
[pagina 378]
| |
GHenuchte over-groot?
O leven over claer? o overblijde doodt?
O gheluck-saligh sterven?
Die sulcke rust' in Godt quam te be-erven:
S'en hadd' niet leegh versleten haren tijt,
Die soo hoogh wiert van Godt ghebenedijt.
S'en was niet onachtsaem,
Haer stilte maeckte haer den Heere aenghenaem;
Sy was vol minne-wercken,
Soomen dat claer kan uyt haer leven mercken;
Want sy nam in den hemel met ghewelt,
Soo ghy my haer voor ooghen hebt ghestelt.
Werck was haer ledigheyt,
Met minnelijcke rust' die in Godt wiert gheleyt:
S'en zijn niet le'igh die minnen,
Die liefde Godts heeft oock haer werck van binnen:
Een wonder werck Godts liefde wercken moet,
Dat le'igh te zijn haer koste vleesch en bloet.
| |
[pagina 379]
| |
Rust' wiert van haer ghesocht,
Daer sy als sonder werck haer wercken om volbrocht':
O purheyt boven maten
Die't al soo de', als oft sy't hadd' ghelaten:
Die over al met haren blooten gront
In alle dingh soo ledigh alles stont.
Sy de' en s'en de' niet,
Die t'herte nergens om onledigh zijn en liet;
Die crachten haerder sielen
In alles haer aen dat stil' wesen hielen:
O soete rust'? o Goddelijcke vre'!
Wat hemel-rijck op aerdrijck brenght ghy me'?
Hoe wel is sy verlost?
Hoe wel heeft sy voleyndt dat sy wel heeft begost!
Haer blijde oeffeninghen,
Die sy gherust in Godt plagh te volbringhen,
Die zijn nu al vol-loont, ende voldaen;
Sy is met Godt in Requiem ghegaen.
Sy weet wat sy bevint,
Die t'sinnelijck verlies haers selfs soo heeft bemint;
Die om die rust' te weten,
In alle werck haer werck plagh te vergeten:
Nu laet den Heer' haer in dat wesen zijn,
Daer zy om socht' dat stadelijck verdwijn.
Nu rust sy onbelet,
Godt heeft haer minnelijck in dat gheluck gheset;
Sy heeft den vont verkreghen,
Daer sy haer om van als plagh te verleghen:
O stille vreught: o vrolijcke wellust'?
Hoe salighlijck rust die in Gode rust.
|
|
