Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe: Hoe dat de Salighe in't Paleys der Liefden Godts door die extatike quelende minnende sieckte haren gheest gaf, ende oversalighlijck in Godt stierf, dat is, haren Adem oock op d'leste in Godt verloor.

SVPERIOR.

[p. 361]

BASSVS.

[p. 362]

NAer dat die siel' met een bly' sieckte langh'

Vol vrolijckheydt in't hof der minnen

Sieck' hadd' ghegaen vol quelende ghedrangh'

Met haer oprecht door-broken sinnen,

Tot loon der strijden kreegh dit verblijden

Op eenen Vrijdagh smorghens vroegh,

Dat sy Godt haren gheest op-droegh.

Stracks dan wanneer dien goeden Vrijdagh quam,

Dat sy den gheest Godt soude geven,

Ontsteken heel met eene minne-vlam'

Scheen in den troost Godts te herleven:

Voor minne suchten, met nieuw' ghenuchten

Ontspronck in haren gheeste bly'

Een hemelrijcksche melody'

Haers herten oogh', haer Seraphijns ghesicht'

Scheen over-gult met sonne-stralen,

Haer siele was verciert met hemels licht,

Dat uyt Godt, op haer quam te dalen,

Godts vrolijckheden haer smilten deden:

Sy haeckte, smaeckte naer de doodt

Met onder vinden over-groot.

[p. 363]

 

Allenskens gingh sy in den Heere wegh,

 

Haer herte brack met vreught besonder;

 

T'is kleyn wat ick van haren uyt-ganck segh',

 

Die Godt besocht' soo overwonder:

 

O wat al vreughden haer hert' verheughden

 

Daer haren gront in Godts afgront,

 

Ver-vult met duysent weelden stont,

 

 

 

Haer hert' vloogh' op, en vrolijck weder-op,

 

Sy clom verheught tot Godts wellusten;

 

Sy snaeckte naer den besten minne clop,

 

Om eeuwelijck in Godt te rusten:

 

Dat soet ghenieten, dat over-vlieten,

 

Dat sy op d'uyterste ontfonck,

 

Haer eeuwelijck in Godt versonck.

 

 

 

Den adem ginck ghedurigh min: en min,

 

Haer leven wiert Godts blijden gheeste:

 

Gheen nederheyt en stont in haren sin,

 

Die op-clom totter hooghster feeste:

 

Den vloet der vloeden, dat goet der goeden

 

Tot den ghewenschten sielen vre'

 

Haer vierighlijck voorts spooren de'.

 

 

 

Haer herte sprack, het is met my ghedaen!

 

Alleluia! mijn Godt! ick scheyde,

 

Ick comm', ick comm', leert mijnen geest ingaen,

 

O Schepper soet! v blijde weyde,

 

Daer d'uyt-vercoren in v verloren

 

Door t'soet gheniet van u aenschijn

 

Met u in een versmolten zijn.

 

 

 

Dit riep sy bly', en in dit soet gheluyt

 

Gaf haren gheest met vreught volcomen:

 

O soet vermaeck! hoe ginck in Gode uyt?

 

Hoe wiert sy op in Godt ghenomen?

 

O uyt-ghelesen! o weert ghepresen!

 

Gheen hert' te recht' verdincken mach,

 

Hoe datmen haer verscheyden sach.

 

 

 

Godt-formich scheen haer wesen over-soet,

 

Men sach den geest in't aenschijn blincken;

 

Haer reyn gesicht' uyt-beelde haer gemoet,

 

G'en kost' niet dan deught van haer dincken:

 

Al die daer stonden, met open monden

 

Riepen ver-vrolijckt even seer',

 

Sy is ghestorven in den Heer'.