Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 358]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 359]
| |
IN 't vrolijck hof der Liefden soet
Stont die klaer Godts vriendinn', die suyver van ghemoet
Versmolten gansch in hemelrijcksche vreughden,
Die haer soo toghen in den Heer',
Die haer soo hoogh' verheughden;
Dat sy van gheenen weder-keer
Vyt Godt en wilde weten meer.
Die Liefde Godts was in die siel',
Die haer ghedacht' uyt haer in Godt ghetoghen hiel;
Sy was alleen dat saligh, Een indachtigh,
Wat anders was, stont in verdwijn,
T'docht' haer al loghenachtigh:
Ghetoghen voor Godts soet aenschijn
Wou' sy uyt anderheden zijn.
Vliet, riep sy, creaturen al!
Vliet, vliet, die anders niet in v en vind' dan gal'!
In mijnen Godt; in mijnen uytghelesen,
Die my in hem ghetoghen heeft,
Wil ick versmolten wesen:
In hem, die my des' sieckte geeft,
Wil ick dat sterft, wat in my leeft.
Wat is't al? wat niet Godt en is;
Is't niet rechts eenen Niet, een pure duysternis'?
O schepselen die wat te zijn moocht schijnen!
Als ick u set voor d'eeuwigh Een,
Soo moet ghy al verdwijnen:
K'en vind' daer creaturen gheen,
K'en sien daer maer dat Een alleen.
O schepsels! watmen in u siet,
Als't by den Schepper staet, is't rechts maer eenen niet;
| |
[pagina 360]
| |
Als ick u meet met dat goet onghemeten,
K'en vind' u niet, ick ben u quijt,
Ick hebb' u al vergeten:
Verscheyden zijn te wijt te wijt
Die eeuwicheden van den tijt.
O over-ware eeuwigheydt!
Hoe verr' zijn schepsels al van u ghescheyt?
Sy staen in u, sy moeten in u leven;
Maer boven al hoogh' boven maet'
Zijt ghy, o Godt! verheven:
T'is al iet, om dat in u staet,
Daer't by gheleken al vergaet.
Laet al ver-gaen in mijn ghedacht',
Tot dat ick selver wordt', mijn Godt! te niet ghebracht;
Laet my alleen, o Schepper! uws ghedincken,
O eeuwigh goet! neemt my van my,
Laet my in u versincken:
Maeckt dat ick in u wesen bly'
Eens grondelijck verwesent zy.
Verkranckt my heel, brenght my ter doodt,
Doet my eens staen in u mijns selfs, o Liefste, bloot,
Neemt mijn ghedacht', mijns herten uyt-vercoren,
Dat ick der beelden ledigh waer',
En in u stont verloren:
Brenght my o Aderliefste daer,
Daer al mijn crachten haken naer.
|
|
