Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 352]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 353]
| |
MInnelijck Hof, Paleys verheven, rust-plaetse over-soet,
Daer die siel' riep tot d'eeuwigh leven, vervult met alle goet,
O weelden alderhande! o vreught boven verstande;
Waer ick my keer', meer ende meer uyt my o liefste gaen,
En meer verslonden in u staen.
Sy riep verblijt in een ontweten, o wesen wonderbaer!
Hoe over-groot, hoe onghemeten, zijn u rijck-heden claer?
Sal oyt eens uwe schatten mijn ooghe moghen vatten?
O mijn ghemerck is te ontsterck! o hemelsche fonteyn
Mijn ooghe is te slecht, te kleyn!
Ick moet in u heel staen verloren in dese minne-feest',
Te niet gaen ick mijn uyt-vercoren met gheheel mijnen geest:
V wonderlijcke goeden, u hooghe minne-vloeden
Die zijn te veel in dit ghequeel, daer ick word' siecker van,
Dan mijn verstant verdraghen kan.
Wat ick van u hoogheyt verdincke, t'is min dan ghy my biet;
Hoe seer ick my in u versincke, k'en komm' ten gronde niet;
V hoogheydt is te wonder, u rijckheyt te besonder:
Het stof der eerd 't dat is onweerdt iet te verstaen van u,
Die ick sien soo oneyndich nu.
Oneyndigh goet! zee sonder palen! afgront rijck boven maet';
Ick sterf' in mijne minne-qualen, mijn herte my ontgaet
Hoe ick u meer aenschouwe, hoe meer van minne flouwe
Dat ick beswijck', o wesen rijck! Dat mijn verstant gemist
Al t'ghene, dat' oyt van u wist'.
O rijckheydt groot! vloet der ghenaden! wie vat t'ghen' dat ghy zijt?
Als ick u slaen, o Liefste! gade, mijn verstant word' ick quijt':
V minne-vlam' ontsteken, doet doogh' der sielen breken,
V liefde groot brenght my ter doodt, al watmen in u smaeckt
My krancker in des' sieckte maeckt.
Nu doodt my dan; gheen langher leven in dese soete pijn'!
V mijnen geest wensch ick te geven, ick wil mijns ledigh zijn:
O liefste laet my sterven! laet my van u verwerven,
Dat ick den dagh aenschouwen mach, we'er dat ick sterf, oft leef',
Dat ick u mijnen geeste geef'.
|
|
