Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 349]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 350]
| |
RVst-plaetse bly'! Paleys vol vrolijckheden!
Alder weelden oorsaeck'!
Boven alle woonsteden
Woonstede vol vermaeck!
Daer die siel' sonck in den Geminden,
Daer die siel' quam t'gheniet te vinden,
Vol minne-wee in hare sieckte bly'
D'welck maelde af haer crachten t'allen ty'.
Hoe meer verkranckt hoe stercker dat die siele
In haren Liefsten wiert;
Die wonde, daer 'thaer hiele,
Had' Godt haer toe ghestiert;
Vyt liefde quam haer quael ghesproten,
Den Liefsten had' haer hert' doorschoten:
Den stercken geest, die kranckte van natur'
Ontspronck in haer door minne flouwten pur.
Haer hert' besweeck gheheelijck in on-machte,
En sprack, och oft ick stierf'!
Oft wech ginck mijne crachte!
Oft liefde my bedierf'!
Och oft ick nu verloor' mijn sterckte!
Oft minne my die doodt nu werckte!
Oft my van u, o liefste: wiert ghejont,
Dat ick in u gheheel verloren stont'.
Ick queel van pijn', ick draegh' een minne-wonde,
O mijnder sielen vreught;
Oft ick te niet gaen konde;
Oft ick eens wiert verheught;
Verkranckt my eens mijn uyt-vercoren,
Maeckt dat die doodt toch word' gheboren,
Maeckt dat ick heel, soo ghy my hebben wilt,
Door uwe kracht, in uwe liefde smilt'.
Verkranckt my toch, worpt Liefste my te neder:
En comm' ick weder op,
Verkranckt my liefste weder,
Verhoort toch mijn gheklop;
Doet my hier van my selven vallen,
En laet van my, my niet met allen:
O Liefste soet maeckt dat ick worde flouw,
Die duysent-mael in u wel sterven wouw'.
Treckt my in u, wilt my uyt my gheleyden,
My van my self' vervremt,
| |
[pagina 351]
| |
Maeckt een toch van ons beyden,
In u my over-nemt:
Mijns herten troost! o mijn ghenuchten;
Verhoort den wensch van mijne suchten:
Krenckt my in u, geeft my, dat ick verwerf,
Dat ick kranck word', dat ick van liefde sterf'.
|
|
