Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe: Dat die Salighe in't Paleys der Liefden Godts, in hemelsche blijschap stondt.

SVPERIOR.

[p. 330]

[p. 331]

BASSVS.

[p. 332]

O Minnelijcke soete vreught! woon-stede der ghenuchte!

Daer die bly' siel' in Godt verheught des' nederheydt ontvluchte;

Daer sy versmolt in't soet bevinden

Van haren duysent-mael beminden,

Die sy haer boodt, die haer door-vloodt,

Die haer in dat ghewenscht ghenieten,

Daer sijn ghenaden haer in lieten,

Met duysent weelden over-goot,

En heel in salicheydt besloot.

Dominica letare was't, sy mocht' haer wel verblijden;

Al haer begheerten ghinghen vast in Godt tot allen tijden;

Sy stondt in't hemelrijck der minnen,

Sy was van Godt ghetoghen binnen:

Vol van pleysier, vol van dat vier

Der liefden, daer sy inne woonde,

Daer Godt haer met sijn selven croonde,

Door over-wonderbaer manier'

Ontwierdt sy in ghenuchten schier.

Alleluia welluste groot! hemelsche vrolijckheden

Waerent, die haer van alles bloot Godts weelden smaken deden;

Ghequetst met duysent minne wonden

Stondt sy in vreught en troost verslonden,

Met hert' en sin' ghetoghen in,

Ende ghevoert uyt haren mensche

In Godts ghenieten boven wensche:

Alleluia! die Godts Vriendinn'

Versmolt in oversoete minn'.

Haer weelden waren weelden soet, haer blijschap was verheven;

Sy swom in vollen over-vloedt, Godt selver was haer leven:

O goeden Godt, Zee der ghenaden!

[p. 333]

 

Met wat gheluck quam te versaden

 

Godts liefde pur die creatur'?

 

Voorwaer meer dan hert' kan ghevatten,

 

Ontfonck sy in Godts minne-schatten,

 

Als Godt haer voerde op die ur'

 

Vyt alle bitter ende suer.

 

 

 

Tot haren Godt mocht' sy te recht, wel uyt den gronde spreken;

 

Mijn Godt wat ben ick menschken slecht, aerdts-wormken vol ghebreken?

 

Dat ghy v goedertieren ooghen

 

Tot my, o Heer'! wilt nederbooghen?

 

Tot my soo kleyn, o claer fonteyn'!

 

Tot my dat ghy laet nederdalen

 

V vloeden om my te onthalen?

 

Die ghy Heer' op mijn siel' onreyn

 

Vytstort met liefde soo ghemeyn.

 

 

 

Sy riep tot Godt, o ghever mildt! afgrondt van alle goeden!

 

Die soo seer overstroomen wilt met vreught mijne armoeden;

 

Wat sal ick weerdich oyt verdincken?

 

Wat sal ick v oyt wederschincken?

 

O Heer'! o Heer'! waer ick my keer',

 

K'en vind', k'en sien niet opder eerden,

 

Om v te draghen op, van weerden:

 

K'en kan voldoen v nimmermeer;

 

V weelden troosten my te seer.