Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 316]
| |
[pagina 317]
| |
WEllusten overgroot ontfonck die Siel' van alles bloot'
Int licht der minne stralen,
Daer haer den Heer' me' wou' onthalen
In den Speel-hof van claerheydt schoon,
Eer hy haer gaf sijn bly' aenschijn ten toon'.
Dat licht scheen eene sonn', die alle claerheydt overwon
Die haer ghetoghen houde
Boven al t'ghen', dat sy aenschoude;
Daer sy in sach al dat sy sach
Ghelijck verlicht van dien hooghen dach.
T'en was gheen licht dat in' heet claer kenniss' oft claer onderscheedt
Noch der ghedachte bly'e,
Noch des gheloofs, noch prophesije:
Maer 't was iet in der sielen Rijck',
Dat haer verhief, en maeckte Goddelijck.
Op wijse wonderbaer ghinck op dat salich licht in haer,
En de' die Vytghelesen
Verlicht in alle dinghen wesen;
Als oft Godt met sijn stralen sterck
Beschenen hadd' wat haer quam in't ghemerck.
| |
[pagina 318]
| |
Verlicht scheen alle dinck, van d'licht dat in haer siel' op ginck,
Dat in haer alle saken
Van duystere quam claer te maken:
Als oft men 's nachts met claer ghesicht'
All' claer aensaegh door een inwendich licht.
K'en weet wat blijde feest' dat haer dat licht' was in den gheest;
Sy was van vreughden droncken,
Sy was in't licht' gheheel versoncken,
Sy was daer van gheheel doorgaen;
Dus scheen 't haer all' in't selfde licht' te staen.
By dien sonne-schijn, scheen eene schaduwe te zijn,
Wat dat haer ooghen saghen,
Buyten dat innich licht gheslaghen;
D'welck met sijn purheydt oversoet
Voor v, o siel'! die moet zijn opgherecht.
T'was elders daer't haer toogh', daer sy die leeghde overvloogh;
Daer sy bly' in die hooghde
Kleyn achte wat dat aerdtrijck tooghde:
Daer sy haer self niet toe en liet,
Oyt nederwaerts met lust' te dencken iet.
Ia sy stondt boven heel in haer verhooght claer opperdeel,
Daer sy dat licht sach blincken,
Sonder besonderlijck te dincken
Op d'licht, dat haer met hooghe vreught
Inwendich Godt meynen de' verheught.
Boven verstandt stondt sy, s'en was self daer sy was niet by;
Want haer ghemerck verheven
En hadd' gheen opsicht, noch aen kleven,
Noch self op d'lichte gheene rust',
Maer was daer al op iet hooghers verlust.
Sy stondt in claerheydt pur ghelijck ghevoert boven natur',
Sy stondt in vrolijckheden,
Die haer verheven blijven deden:
Sy sach dat sy in't lichte stondt,
Sonder t'aensien, 'tghen' dat sy onder vondt.
| |
[pagina 319]
| |
Daer boven, daer sy bleef, scheen t'haer dat sy't al overdreef;
Sy ghinck vol van pleysieren
Als seylende over rivieren:
Vyt t'ghene dat haer teghen quam,
Scheen't dat haer oogh' maer voorwindt al en nam.
|
|
