Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 310]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 311]
| |
MEer dan hert' kan verdincken,
Quam Godts vriendinn' in blijschap te versincken
In desen speel-hof van den Heer',
Daer sijn vrolijcke minne
In hem uyt haer haer quam te voeren inne,
Ende versmilten de' soo seer';
Dat sy door die ghewenschte feest'
Haers selfs gheheel ontformt wierdt, en ontgheest.
Die schoone uytghelesen
Scheen heel ghevoert uyt haer selven te wesen
In Godt, die van haer wierdt bemindt;
Want door der liefden crachte
In haren gheest, in haer verlicht ghedachte
Den Liefsten soo stondt ingheprint;
Dat haer sijn minn' soo in hem toogh',
Dat' scheen dat sy, heel uyt haer selven vloogh.
Innich wierdt sy ghedreven
In dien hof tot haren troost verheven,
Die haer trock uyt haer selven heel,
En haer ghaf te ghenieten
Sijn wesen soet in dat bly' over-vlieten
Als d'leven van haer opper-deel,
Daer sy ghetoghen inne stondt,
En haer ontgheest, overformt mede vondt.
Door haer innich toe-neyghen
| |
[pagina 312]
| |
Was haer Godts gheest soo seer gheworden eyghen,
Dat sy daer gansch scheen inghegaen;
Als oft in den beminden
Die Liefste maer en hadd' gheweest te vinden,
En daer alleen hadd' konnen staen:
Soo krachtelijck wierdt haer ghemoet
Door liefde pur ghestierdt in 't eeuwich goedt.
O Siele uyt-vercoren!
Wat salicheydt wierdt daer in haer gheboren?
Daer Godt self' haren gheest besat:
Hoe vrolijck mocht' sy singhen
Grondich verblijdt in die veranderinghen;
Gheworden is Godt mijnen schat,
Den Liefsten is gheworden mijn,
En ick mijns bloot, ben heel gheworden sijn.
O ware soeticheden
Van d'eeuwich goedt! die haer ontgheesten deden,
Als haer den Liefsten haer ontnam:
Hoe stondt die blijde siele:
Doen den gheest Godts op haren gheeste viele,
En haren gheest in Gode quam:
Hoe moest sy dan in dien hof
Godt spreken uyt, den stemmeloosen lof.
S'en hadd' van doen gheen voose,
Den Heer' verstondt die stemme stemmeloose;
Hy wist' wat haer stil-swijghen sprack:
Hy kende haren gronde,
Daer hy veel meer dan sy self inne stonde,
Die hy self tot den lof ontstack:
O lof-sanck en verborghen woort!
Dat van den Heer' in stilte wierdt ghehoort.
Als doodt lach sy daer boven
In't opperste der eeuwighe lust-hoven,
Daer en was teecken meer noch tael',
Sy stondt in hem versoncken,
Den Liefsten hadd' hem heel aen haer gheschoncken,
Elck was eens anders t'eenemael:
Die Siele was haer selven uyt,
En Godt die stondt ghewesent in sijn Bruydt.
|
|
