Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 304]
| |
ALleluia! Alleluia!
T'is vrolijckheydt, waer ick mijn ooghen sla':
Hoe quam van haren Vytghelesen
Dickwils die Siel' omhelst te wesen,
Daer met een pure minn'
Hy haer sijn selven druckte inn'.
Sy ghinghen beyd' in een versaemt
In den Speel-hof omhelsinghe ghenaemt,
Daer sy van Godt vol van welluste
Den kus des vreedts ontfonck in ruste:
O troost die haer doorghonck!
Als sy van Godt die vreught ontfonck.
Sy printe hem gheheel in haer,
Die hem aenhonck met eene liefde claer;
Hy druckte soet op hare wanghen
T'gheluck, dat sy socht' te ontfanghen:
Den indruck die sy le',
Haer in't gheniet versmilten de'.
Die Siel' ontluyckte haer ghemoet,
Om minnelijck t'omhelsen d'eeuwich goedt;
Sy greep Godt om, boven ghedachten
| |
[pagina 305]
| |
In't hooghste met die cracht der crachten
Daer sy met hem alleen
Heel scheen te zijn gheworden een.
Haer weelden waren overgroot,
Die haer self' hiel als een aerdts-wormken snoot,
Daer Godt hem liet van haer ghenieten,
Daer Godt in haer soo wilde vlieten,
Daer haer ontfanghbaerheydt
Soo vrolijck wierdt in Godt gheleydt.
Van haren Godt wierdt sy onthaelt,
Oft in haer hadd' een Zee van vreught ghedaelt;
T'ghenieten ghinck boven verstande
Van die daer smolt in minnenbrande:
Sy scheen t'ontworden heel
In Godt, die haer de' dat voordeel.
Sy wierp haer we'er en wederom
Met vollen vloedt in haren Bruydegom,
En altijdt quam haer weder teghen
Dat eeuwich goedt met vollen seghen:
Den keer en wederkeer
De' haer versmilten in den Heer'.
Sy riep tot Godt, wat is in my?
Die ghy, o Heer'! omhelsen wilt soo bly';
V wormken slecht, v creature
Verschrickt van sulcken liefde pure:
Waer heeft mijn siel' verdient
Te hebben v soo seer te vriendt?
Van den kus, die den Heer' haer gaf,
Scheen sy verbaest d'aenschijn te voeren af
Godts liefde docht haer al te wonder,
D'omhelsinghe was te besonder:
S'en wist' wat sy doen sou',
Dat Godt haer soo beminnen wou'.
Dat Godt hem toonde soo ghemeyn,
Docht' haer te veel voor een aerdtwormken kleyn:
Sy sach tot haer hem neder rijsen,
Sijn trouwe pur soo claer bewijsen:
O t'was te groot voordeel,
Die haer dies hiel onweerd' gheheel.
Haer wierp sy ne'er, en weder ne'er;
Sy riep tot Godt, t'is meer, dan ick begheer';
Houwt op, o Heer'! v minne-vloeden,
| |
[pagina 306]
| |
We'er-houwt den stroom van uwe goeden:
Ick sterve van pleysier,
We'er-houwt, o Heer'! des' bly' rivier'.
Haer stemme was, we'er-houwt, we'er-houwt,
En' Godt her-schonck die vloeden duysent fout;
In volle Zee van alle weelde
D'omhelsen soet de siele stelde:
In die Zee grondeloos
Sonck sy meer ende meer altoos.
|
|
