Den boeck der gheestelijcke sanghen

[p. 245]

Die Innighe: Dat die Salighe in die Woestijne afghescheyden was van alle lief ende leet.

Op de Wijse: Les airs, Boyers, primeirs nays de la Muse.

SVPERIOR.

BASSVS.

[p. 246]

WOestijne soet! Woestijne vol ghenuchten!

Woestijne claer! daer die siel quam t'ont-vluchten

Wat niet pur Godt en is:

Daer sy ghestelt in duysent vrolijckheden,

Alleen in Godt gherust ende te vreden,

Vloodt alle laveniss'.

Vermaeck noch troost en kost in haer ghecomen,

Daer haren Godt haer oyt van wierdt ontnomen:

Sy stondt in die Woestijn',

Daer sy alleen Godts aenschijn woud' aenschouwen,

Daer sy in als Godt selver wou' behouwen,

Daer sy Godts wilde zijn.

In tijdt noch ste' en mach een Vytghelesen

Van haren Godt haers selfs ghevonden wesen;

Dit wist' die siele bloot:

Daerom en kost' haer niet dan Godt vermaken,

Daerom en kost' haer niet dan Godt ghesmaken;

Sy was haer selven doodt.

Sy was voor by al dat kost' doen verblijden,

Sy was voor by al dat mocht' baren lijden,

[p. 247]

 

Sy was haer selven quijt:

 

In die woestijn' der innigher wellusten

 

Wist' sy alleen in haren Godt te rusten

 

Vyt haer ghescheyden wijt.

 

 

 

Een siele pur met liefde Godts ontsteken

 

Moet suer en suet daer boven sijn ontweken

 

Alleen met Godt te vre':

 

Daerom in als, wat dat haer wierdt gheschoncken,

 

Stondt haer ghemoet in haren Godt versoncken,

 

Die haer alleen volde'.

 

 

 

O siele pur! o schepsel uytvercoren!

 

Door liefde Godts was sy in Godt verloren:

 

S'en hiel gheen vriendtschap meer,

 

Sy was't al quijt, dat sy plach te beminnen

 

In s'Gheests vermaeck, oft in den troost der sinnen;

 

Haer vreught was Godt den Heer'.

 

 

 

In die Woestijn' van alles onbeseten

 

En wist' sy maer dat Een, dat mochte weten,

 

Dat alle goet haer gaf:

 

Dat wesen soet was alleen haer verlanghen,

 

Dat was alleen, dat sy socht' aen te hanghen,

 

Niet en trock haer daer af.