Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe: Dat die Salighe in haer afghescheydentheydt alle dinghen met claer onderscheedt sach, en aendede.

Op de Wijse: Sy s'est vn crime que l'aymer.

SVPERIOR.

[p. 248]

BASSVS.

EEn louter oogh', een claer ghesicht'

Bestraelt met het soet hemels licht,

Dat in de stilte der Woestijnen,

Daer dees siel' was gheleydt,

Godts goetheydt ded' uyt-schijnen,

Gaf haer claer onderscheydt.

Het ghen' dat worden moest' ghedaen,

Oft dat te doen moest' blijven staen,

[p. 249]

 

Met onderscheedt haer d'ooghe leerde;

 

Die als in claren dach,

 

Waer dat sy haer toe keerde,

 

Godts liefsten wille sach.

 

 

 

Die saken sach sy in, en door

 

In't Wesen, dat haer lichte voor,

 

Daer sy op hadd' in hare wercken,

 

Waer dat sy ghinck oft stondt,

 

Een stadelijck bemercken,

 

Met eenen puren grondt.

 

 

 

Waer dat sy ghinck, waer dat sy quam,

 

T'viel wel, wat sy ter handen nam:

 

Godts waerheydt, die haer oogh' gheleyde,

 

In alles recht van pas

 

Haer claerlijck onderscheyde,

 

Hoe dat het te doen was.

 

 

 

T'ghen' dat sy de', de' sy oprecht,

 

S'en ded't niet als een sake slecht,

 

Maer als t'ghen' dat Godt hadd' bevolen,

 

Die in't groot ende kleyn

 

Den wille Godts verholen

 

Sach met ghesichte reyn.

 

 

 

Met on-verduystert pur ghemoet

 

In alles tusschen goet en goet

 

Recht onderscheedt haer ooghe maeckte;

 

Die altijdt volghde dat,

 

Daer sy Godt meer in naeckte,

 

En haer meer in verghat.

 

 

 

S'en kiesde niet naer haren sin',

 

Maer soo't den Heer' haer lichte in':

 

Sy derfde dat Godt leerde derven,

 

S'en wilde anders niet

 

In leven ende sterven

 

Dan doen dat Godt haer hiet.

 

 

 

Dat onderscheedt dat hy haer gaf,

 

Wees haer van hare sinnen af;

 

Sy moeste staen sonder verkiesen:

 

We'er leet was, we'er pleysier,

 

Sy moest' haer self verliesen

 

In alderley manier'.

 

 

 

Die Afghescheyden claer Woestijn'

 

De haer van haer ghescheyden zijn:

[p. 250]

 

Van den Gheest Godts wierdt sy ghedreven

 

In die Woestijne wijt,

 

Sy moest' naer Gode leven,

 

En sijn haer selven quijt.

 

 

 

Tusschen den gheest ende natur'

 

Toonde haer Godt die waerheydt pur:

 

Om dan voor Godt te zijn volcomen,

 

Moest sy met vast opset,

 

Soo sy't daer hadd' vernomen,

 

Godt volghen onbelet.