Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Non ie n'av plus ma liberté.
SVPERIOR. 
BASSVS.  | |
[pagina 243]
| |
IN die woestijn' van Godt gheleydt
Was, die van als stondt afghescheydt,
O leven verheven!
Hoe moest sy staen, daer sy haer vondt
Ghescheyden af, van daer sy stondt?
Sy stondt daer, en s'en stondt daer niet;
Want elders hadd' sy haer gheniet:
Sy erfde, sy derfde:
Al hadd' sy dit, al hadd' sy dat;
T'en was dat niet, dat sy besat.
S'en trock haer dit noch dat niet aen,
Sy hadd' iet anders gaed' te slaen:
Sy vluchte t'gheruchte,
Dat alle schepsel veroyrsaeckt,
Het beeldt, dat alle schepsel maeckt.
Al sach sy aen t'ghen', dat sy sach,
Haer oogh' aenschouwde dien dach,
Ghe-vredicht, ver-ledicht,
Daer sy haer vondt van als verlost,
Dat duysternisse baren kost'.
Den nacht en koste niet ghezijn
Ver-eenicht met den sonne-schijn;
T'ghesichte in't lichte
Wat dat aensach, oft teghen quam,
Den Schepper in het schepsel nam.
| |
[pagina 244]
| |
In die Woestijn' hadd' sy gheleert,
Te staen recht tot die sonn' ghekeert;
Al buyten te sluyten,
Dat niet en was haers herten Een,
Die sy omhelsen moest' alleen.
Voor haer, die in't licht stondt verheught,
En was in duyster gheene vreught;
T'vernoeyde, t'vermoeyde:
T'was by haer vrolijckheydt maer druck,
Dat niet en was dat Een gheluck.
Sy hadd' een opgherecht ghemoet,
Haer weelde was dat hooghste goet:
Noch luste, noch ruste
En vondt sy in troost opder eerd',
Die troost noch ontroost hiel van weerd'.
Een vreught bevondt die edel siel',
Daer sy haer aen ghevesticht hiel:
Vreught wonder, besonder
Was haer die blijschap, daer sy wist',
Dat alle droefheydt wordt ghemist.
Haer hemelrijck, al haer pleysier
Was dat in alderley manier':
S'en woude, s'en soude
Om niemandts opsicht' oft ghemerck
Ghemaeckt van eertsheydt hebben werck.
Haer ooghe was een ooghe claer,
Sy was die waerheydt al te naer,
Die sonne verwonne
Wat duysternisse dat haer mocht'
Te vooren worden oyt ghebrocht.
|
|