Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Amour puis que le feu de la flame diuine.
SVPERIOR.  | |
[pagina 240]
| |
BASSVS. 
EEns op het hooghetijdt van die verheven feeste,
Alsmen die comste viert van den Heylighen Gheeste,
Recht voor den dagheraert met snellen overvaert
Quam die gheproeft van leven bly over Zee ghedreven.
In een Woestijne diep aen 't landt sy vrolijck sette,
Die plaets gaf haer meer vreughts, hoe sy daer meer oplette:
Sy ghinck, sy liep, sy vloogh; t'scheen dat Godts gheest' haer toogh',
Om salich te verdolen in die woestijn' verholen.
Haer herte, haer ghemoet voldeden dese reyse;
O hemelsche ghenucht! als ick haer vreught bepeyse;
In die Woestijne diep die siel' met stilte liep:
| |
[pagina 241]
| |
Den Gheest Godts die haer leyde haer van haer selven scheyde.
T'was een genucht' om sien, hoe dat Godts gheest haer voerde,
Die om te trecken voort, haer selven niet en roerde:
Godt ded' al wat hy de', sy hiel haer rechts in vre',
Sy sat rechts in Godts lichte met minnelijck ghesichte.
O blijden Pincxterdach! soet hooghtijdt der wellusten!
Als haer die pure siel' soo spoeyde met te rusten,
En met een stille staen, met een bloot schouwen aen,
Met een ghemoet gheneghen tot Godt, volded' die weghen.
Sy en behoefde niet, s'en hadd' niet med' te draghen,
Dan rechts een minsaem oogh' op haren Godt gheslaghen:
Dat trock haer t'elcken keer' in die Woestijne meer,
Daer sy dach ende nachte, Godt ledichlijck naer trachte.
Nochtans soo ledich niet, dat sy niet en bemerckte,
Dat den puren Gheest Godts in haer inwendich werckte:
In Godt stondt haer opset, niet met Godts werck belet;
Maer was d'werck so verstaende, dat sy Godt gae' was slaende.
Van als was sy ghescheydt, van leven ende sterven,
Van bitter ende soet, van hebben ende derven:
Den naem van die Woestijn' ded' haer ghescheyden zijn,
Om bloot in Godt te sincken van all' Godts minne schincken.
De Zee was sy ontgaen, de Zee was sy ont-vloden,
Om te zijn toeghevoeght tot haren Godt der Goden:
Godts wesen oversoet aen hinck haer bloot ghemoet,
Die haer uyt pure minne bloot hadd' doen commen inne.
Om in dat Wesen Godts te staen oprecht ghevredicht,
Stondt sy in ledicheydt haers ledicheydts verledicht:
Sy moest' dat self altijdt int wesen wesen quijt,
Om in rechter manieren dat hoogh-tijdt recht te vieren.
Verr' was nu dit en dat, sy hadd' haer self verloren
Lancks die stille woestijn' in haren Vyt-vercoren;
S'en stondt niet daer sy stondt, t'was Godt al dat sy vondt:
Dat sy wist' was vergeten, in Godt stondt al haer weten.
O hooghtijdt der ghenucht', Woestijn' der vrolijckheden!
| |
[pagina 242]
| |
Zee weelden die soo bly' haer over-varen deden:
Wel mocht' sy alles bloot gaen in Godts volheydt groot,
En die arm Zee ontwijcken om die Woestijn' der rijcken.
|
|