Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Allez & vous cachez sous l'onde.
SVPERIOR.  | |
[pagina 234]
| |
BASSVS. 
BLoot moet een siel' van alles wesen,
Hoe edel dat het oock zy;
Die worden sal Godts uyt-ghelesen,
Moet wesen los ende vry
Van druck, vres', hop', en vreught,
Van allen t'ghen' dat droef maeckt, oft verheught.
Daerom de' Godt haer over-varen,
En laten al dat sy vondt
Van lief, en leet by die Zeebaren,
Dat roeren mocht' haren grondt:
Sy brackt' door ende door,
Wat troost, wat vreught, wat smaeck haer lichte voor'.
| |
[pagina 235]
| |
S'en hiel troost niet voor t'salich eynde,
Noch voor den ghewenschten schat,
Die sy alleen socht' ende meynde,
En allen troost om verghat:
Elders was t'hert' gheplant;
Sy socht' te sien den andere Zee-kant.
Haer moeste vreught ded' haer meest vluchten,
En houden de scherpste wacht';
Want wist' dat die meeste ghenuchten
Lichste aftrecken t'ghedacht':
Wat troost dat haer quam aen,
Als een baer liet sy voor by haer gaen.
Over de Zee wouw' sy maer commen,
S'en socht' de Zeebaren niet;
Sy hadd' alleen Godt voorghenomen,
Daer sy de reste om liet:
Wat troost dat sy vernam,
Sy liet het al tot dat sy over quam.
Die overvaert ghinck haer ter herten,
Sy sorghde voor die alleen;
S'en sagh naer troost, noch vreught, noch smerten,
Naer leet, noch ghenuchten gheen:
Het was Godt, die sy socht',
Die over Zee sy vrolijck vinden mocht'.
Op gheene Zee sy t'hert' en stelde,
Al, elders was sy verlust;
Sy wist' wat haer den Heer' vertelde,
Van die daer namen rust':
S'en sach naer overvloet,
Naer gheene Zee, naer gheene weelden soet.
Naer d'Wesen bly', dat wierdt ghevonden,
Alsmen de Zee over was,
Al hare pur begheerten stonden
Met een naer-spooren ras:
De Zee die dede haer
Met neerste groot wenschen naer d'Wesen maer.
Sy wilde zijn in Godt verloren,
Niet in de Zee van vermaeck;
Godts aenschijn socht' sy naer te sporen,
Dat alles troosts is oorsaeck':
Dat aenschijn socht' sy pur,
En liet de Zee oock teghen haer natur'.
| |
[pagina 236]
| |
Wat dat sy sach oft quam te vinden,
Noch voorder! riep sy, altijdt;
Haer ruste was haren Beminden,
Die haer mocht' maecken verblijdt;
Daer sy om voorder riep,
Daer sy die Zee der weelden om ontliep.
|
|