Den boeck der gheestelijcke sanghen

De Innighe: Dat Godt die Salighe by die Zee leerde Godt in alles nemen.

Op de Wijse: Den mey den mey koel is den mey.

SVPERIOR.

[p. 231]

BASSVS.

[p. 232]

 

GHeluckich die 'trecht' eynde vondt in hebben ende derven!

 

Daer die pur siele inne stondt, met leven ende sterven;

 

Die in't gheniet ende verdriet dat van haer wiert vernomen,

 

En was aensiende anders niet, dan die't liet overcomen.

 

 

 

Godt hadd' haer by die Zee gheleert, hoe dat sijn uytghelesen

 

In troost, en lijden toeghekeert hem stadich moeste wesen,

 

Hoe dat sy door een minne sterck in liefde Godts ontsteken

 

T'hemwaerts met opgherecht ghemerck lief en leet moest' doorbreken.

 

 

 

Dat recht punt en wierdt niet ghemist, naer dat sy't quam te vinden;

 

Sy liep de weghen, die sy wist, dat gaen tot den gheminden:

 

Waer dat sy stondt, sy wist' te staen, sy wist' haer sou te setten,

 

Dat haer dat vrolijck schouwen aen niemandt en kost' beletten.

 

 

 

Dat was t'vermaen dat Godt haer gaf, die wet die hy haer stelde

 

By die Zee, daer sy daelde af, doen hy haer claer vertelde

 

Die eyghendommen van elck een, daer sy belet me' bleven,

 

Al wast oock maer een hayr alleen van dat inwendich leven.

 

 

 

Hy toonde haer die waerheydt pur, die rechte minne straten,

 

Die haer ontroosten die natur', en d'leven deden laten:

 

Den alderminsten sinnen lust, oft treck der aerdtsche minnen

 

En mocht' in haer niet hebben rust', die d'leven sach van binnen.

 

 

 

Godt wees haer den oprechten schat van die, die't al verliesen;

 

Daer sy om liet wat sy besat, en wat sy mocht' verkiesen:

 

Het docht' haer al te kleyn, te slecht, dat leegher was dan t'hooghste;

 

Daer stondt die pure siel' gherecht op het alderghebooghste.

 

 

 

Gheen vreught en kost' haer vallen in, gheen rust' haer hert' vermaken;

 

Niet en kost' zijn naer haren sin, dan Godt alleen te smaken:

 

Als sy die vreught becomen mocht', die weelde mocht' verkrighen,

 

Hadd' sy troost die sy hadd' ghesocht, die alle vreught de' swijghen.

 

 

 

Sy ghinckt al over met ghenucht', Godt de' haer overvaren;

 

Sy nam van allen troost de vlucht', om tot Godt te vernaren:

[p. 233]

 

S'en wou' niet rusten op de Zee, die naer Godt selver stonde;

 

Haer weelden waren hare wee, tot dat sy Godt bevonde.

 

 

 

Als sy tot Godts soet wesen quam, tot dien vondt der vreden,

 

Was't vrolijck al wat sy vernam, al troost der salicheden:

 

Haer herte stondt in ruste bly', in weelden haer ghesichte;

 

Haer reyn ghemoet van alle sy' verclaert met hemels lichte.