Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Ie suis malade d'amour.
SVPERIOR.  | |
[pagina 217]
| |
BASSVS. 
EEn siele die Godt pur bemindt,
Die Godt ghetrouw te wesen vindt,
Die stadelijck tot lief en leet haer houwt bereedt,
Van hem met liefde uytghestort, voorcomen wordt.
Maer tot die trouw', en liefde pur,
Tot die vyanden van natur'
Hoeft met een stadelijck ghedacht' soo claren wacht,
Dat elck by naer, eer dat hy't weet, hem self vergheet.
Men soeckt hem hier, men soeckt hem daer,
Die purheydt wordt soo dick onclaer;
D'ontrouw' is, eermen't kan verstaen, by naer ghedaen:
Strackx wordt door een onminne kleyn' dat hert' onreyn.
| |
[pagina 218]
| |
Dit sprack den Heer' tot sijn Vriendin'
By die Zee, daer veel swemden in',
Die ghelijck in oprechte vreught, waren verheught;
Daer sy haer selven sochten meer, dan Godt den Heer'.
Daer warender die schenen gans
Te smilten in't ghebedt bykans,
Die door t'ghen' dat Godt smaken liet, schenen te niet:
Maer t'was ghebedt dat ghebedt scheen; want t'al verdween.
Sy smaeckten dit, sy smaeckten dat,
T'was al onpur dat elck besat:
T'en was gheen licht dat Godt hun gaf; sy vielen af:
Sy stonden als sy t' waren quijt', ontrust altijdt.
Sy ghinghen op, sy ghinghen ne'er,
Sy volghdent naer, sy sochtent we'er:
Sy bleven laes! uyt haer ghebedt gheheel gheset,
Als t'ghen', dat elck een voor Godt nam, niet we'er en quam.
Siet ghy, sprack Godt, nu d'onderscheydt,
Waer in d'oprechte purheydt leydt?
Dat elck een sonder eyghendom' tot Gode com',
En staet, soo Godt uyt liefde milt, hem hebben wilt.
Dat dit, noch dat sijn eynd' en zy,
Maer dat hy Godt meyn' t'allen ty',
Die noyt en kan worden ghemist, datmen't slechts wist';
Want hy altijdt ons is ontrent, oock onbekent.
Wy staen in hem, wy gaen in hem,
Dat wy gaed' sloeghen sijne stem';
Hy spreekt altijdt in onse siel', datmen wacht hiel':
T'ghebreeckt al aen een wachte nouw', en pure trouw'.
Hoe kleyn is t'ghen', dat Godt verjaeght?
Hoe pur is t'hert', dat hem behaeght?
Hoe gansch moet het veredelt zijn voor sijn aenschijn?
Hem minnen moet het recht alleen, en anders gheen.
O die Godt volghde soo't behoort,
Die ghehoor gaef' aen't innich woort;
Wat soud' hem schincken d'eeuwich goet, in sijn ghemoet?
Het soud' hem gheven naecktheydt bloot, vol rijckheydt groot.
|
|