Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 210]
| |
Op de Wijse: Quelle merueilleuse afuenture.
SVPERIOR.  | |
[pagina 211]
| |
BASSVS. 
ICk wil v gaen vriendinn' verhalen,
Hoe dat eens als die schoone sach
Die hitten van der sielen dach,
Ontsteken door Godts minnestralen
Lancks des vreeds Bergh wat neder-rees
Door den wegh die Godts gheest haer wees,
Sy daelde af, en quam beneden,
Daer sy een Zee der weelden vondt,
Daer eyghen liefde inne stondt
Aenklevende die vrolijckheden:
Sy riep van dat ghesichte vremt?
Wie is die doode die daer swemt?
| |
[pagina 212]
| |
Den Heere die haer nederleyde,
Om haer te toonen wat bedroch
Dat in't gheniet' kost' schuylen noch,
Met woorden claer bly' tot haer seyde:
T'is d'eyghen liefde der natur',
Die haer menght met Godts gaven pur'.
Hoe dat? riep sy: wie wilt ghedooghen,
Dat sulcken monster soo onreyn
Hem met Godts gaven maeckt ghemeyn?
Wie is't die niet en soude pooghen
Door alle weghen, die hy mocht',
Dat dat quaet wierdt te niet ghebrocht?
O! sprack Godts gheest, hoe veel beminnen,
Die duyster wolck, dat droevich quaet,
Datmen behoort te draghen haet,
Op stellende daer hare sinnen!
Om dat haer ooghe niet en merckt,
Wat schade dat haer boosheydt werckt.
Die siele seyd' tot Godt den Heere:
Hoe kan ghezijn dat sulcks gheschiet,
Datmen haer siende, niet en siet?
Haer leelijckheydt die blijckt soo seere:
En sietmen haer ghelijck sy is,
Wie mindt soo droeven duysterniss'.
Looft Godt, sprack Godt, van claer ghesichte;
Wantmen met duysenden wel vindt,
Die te sien meynen, en zijn blindt,
Die den nacht sien, en heetent lichte:
O t'is een gifte groot voorwaer,
Te moghen hebben ooghen claer!
Sy riep, O Heer'! wilt eens bedieden,
Hoe't comt dat iemant haer aenschouwt,
En noch van haer het minste houwt?
Hoe kan toch dit bedroch gheschieden?
Wel onghelijck aen haren schijn
Moet sy in ander ooghen zijn.
Goft seyd': sy schijnt te zijn volcommen;
Soo langh' als't wel met haer mach gaen
Schijnt sy Godt bloot te hanghen aen:
Maer als den troost haer wordt ontnomen,
Dan blijckt dat sy den troost aenhanght,
En niet Godt, daer sy't van ontfanght.
| |
[pagina 213]
| |
Gheheel schijnt sy te zijn ontsteken
Met het oprechte Godts minne-vier,
Maer t'is al sinnelijck pleysier:
Het welck soo haest alst comt t'ontbreken,
Dan sietmen hoe dat sy haer draeght,
Die haer van d'minste cruys beklaeght.
Godt volght sy naer naer haren luste,
T'is haren lust, daer sy naer leeft,
Die sy voor haren Godt aenkleeft;
Daer sy vry in nemt hare ruste:
Haer trecken zijn sonder ghetal,
Sy soeckt haer selven over al.
Dit siet ghy claer, en d'onbedroghen;
Want Godt verclaert heeft uwen sin,
Daer duysenden oock dolen in,
Die meynen hoogh' te zijn ghetoghen:
Maer, laes! den grondt die is vervuylt
Met eyghen liefde, dier schuylt.
|
|