Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe: Dat die Salighe op den Bergh des Vreeds den Autaer van die H. Armoede vondt, ende haer daer ten uyterste Verniet Godt opofferde.

Op de Wijse: Vn jour l'amoreuse Marie.

SVPERIOR.

[p. 183]

BASSVS.

[p. 184]

OP dien Bergh, daer Godts vriendinne

Te smilten quam in pure minne,

Daer sy den waren vrede vondt,

Een plaetse stondt,

Daer d'heylighe Armoede plach

Godt bloot t'aenhanghen nacht en dach.

Sy vandt daer noch overghebleven

Den Autaer, die daer was verheven

Ter eeren van die hooghe feest'

Van d'Arm' van gheest',

Die in de liefde Godts verteert

Van Godt was ghecanoniseert.

Haer hert' ghinck op in minnen-brande

Godt oock te doen een offerande,

Ghelijck die Arm' van gheeste de'

Daer in die ste',

Die door een grondelijck verdwijn

In Godt versmolten quam te zijn.

Om haer dan bloot Godt op te draghen,

Die in Armoedt heeft behaghen;

Op den ghewijden Godts Autaer

Op droegh sy haer:

Het was soo kleyn, als't wesen mocht'

Dat sy Godt op te draghen socht'.

Hoe't minder was, hoe't Godt aenveerde,

Dat sy hem schonck, in meerder weerde:

Godt socht' een hert' kleyn ende bloot

Met liefde groot;

Godt hadd' daer meer behaghens in,

Hoe sy dat kost' weerderen min.

Al dat sy vondt, docht' haer te wesen

Te groot voor haren uytghelesen:

Hadd' sy haer connen doen te niet,

Het hadd' gheschiet;

Jae dicks door eene minne drift'

Was heel verniet haer minne gift'.

[p. 185]

 

Om Godt te gheven Niet met allen,

 

Liet sy 'thaer willens al ont-vallen:

 

T'ghen' dat sy kost' in plaets' en tijt

 

Dat wierdt sy quijt;

 

Want sy door onder-vinden wist',

 

Wat goet dat krijght, die't al ghemist.

 

 

 

In liefde Godts gheheel ontsteken

 

Was haren wensch gheheel t'ontbreken;

 

Sy wou', om heel in Godt te staen,

 

Te Niete gaen:

 

Om haren Niet, die sy hem schonck,

 

Die rijckheydt alles goedts ontfonck.

 

 

 

Wat dat sy sach, oft kost ghevinden,

 

Was al te veel voor den gheminden:

 

Aen den Autaer van hemelrijck

 

Was onghelijck

 

Al, wat sy opder aerden gaf,

 

Daer sy haer heel moest' scheyden af.

 

 

 

T'moest' zijn te Niet, t'moest' zijn verloren,

 

Dat sy opdroegh den Vytvercoren:

 

Den Niet die was alleen bequaem

 

En aenghenaem

 

Om daer te wercken een versoen,

 

Daer gheen rijckheden en vol-doen.

 

 

 

Bloot stondt sy dan in ruste stille,

 

Verliesende verstandt en wille,

 

Met haer Armoede kleyn en slecht

 

Godt toeghehecht

 

Verheffende op dien keer

 

Haer ydel handen tot den Heer'.

 

 

 

Om al voor Niet van Godt te krijghen,

 

Riep sy tot hem met een stil-swijghen:

 

Haer stemme was dat minne-woort,

 

Dat Godt verhoort;

 

T'was die voys der Armoede naeckt

 

Die recht alleen tot Godt gheraeckt.