Den boeck der gheestelijcke sanghen

De Innighe: Hoe datter niet en was dat die Salighe haren Vrede ontnam.

Op de Wijse: Dieu gard mon petit coeur.

SVPERIOR.

[p. 177]

BASSVS.

OP den ghewenschten dach, meer danmen wenschen mach,

Als die siel' die bly' sonne sach,

Met licht en stralen onghewoon

Haer doen een innichlijck vertoon.

Soo trooste' haer soo seer, op dien blijden keer,

Dat vrolijck aenschijn van den Heer',

Dat sy al, wat dit aertrijck biet,

Op dien bergh verdwijnen liet.

S'en stelde haren sin noch herte nerghens in,

T'verliesen docht' haer een ghewin:

Van al, dat hier is in der tijt,

Hiel sy haer afghescheyden wijt.

Wat dat sy sach oft vondt, alleen in haren grondt,

Dat soet aenschijn des levens stondt:

Godt hadd' haer op den Bergh bereydt

Dat bly' ghesicht' der eeuwicheydt.

[p. 178]

 

Haer meyningh' was oprecht, haer oogh' simpel en slecht,

 

Haer herte was Godt toeghehecht:

 

Godt was haers levens fondament,

 

Die reste was haer onbekent.

 

 

 

Godt self was die haer de' in die ghewenschste ste',

 

Bloot staen in dien soeten vre',

 

Daer sy't al om liet vallen af,

 

Wat haer oyt creature gaf.

 

 

 

Wat haer oyt raeckte aen, wat in haer hadd' ghestaen,

 

Moest' op den Bergh des vreds vergaen:

 

Het licht die schaduwe wech nam

 

Soo op den Bergh die siele quam.

 

 

 

Den dach die was te claer, het licht te openbaer,

 

Godts aenschijn was haer al te naer:

 

Van creaturen alderley

 

Gheen hayr en koster tusschen bey'.