Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Quand pour Iesus mon coeur tout plain de flammes.
SVPERIOR.  | |
[pagina 171]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 172]
| |
O Dat ghy wist! wat Godt die siele jonde,
Die opghinck onberoert;
Dat v ghemerck vriendinn' gheraken konde,
Daer sy wierdt opghevoert:
Daer men in dat pur hoogh gheniet
Ghelijck van verr' dit dal aensiet.
Tot d'aenschijn Godts wierdt sy innich verheven
Met een verledicht werck,
Sy spoorde naer recht haerder sielen leven
Met een gherust ghemerck:
Haer aendacht' die ghinck vredich op
Naer climmende den minnen-klop.
S'en nam gheen beeldt van d'wesen, dat sy sochte,
Daer gheen beeldt aen en raeckt'
Sy liet het al, dat haer voorcomen mochte,
En clom bloot ende naeckt:
Tot die aenschouwingh' Godts bereedt
Ghinck sy met een Verniet bekleedt.
Het viel al af dat sy plegh aen te hanghen,
S'en kost niet draghen me',
Want t'claer licht Godts,
Haer al afworpen de':
Om te gheraken in dat Een,
Moest' haer ghesichte gaen alleen.
Te dringhen door socht' sy haers selfs ghedachte
Met een naerspooren bloot,
Wat haer voorquam, in't opper-deel verachte,
In als levende doodt:
Iet edels was in haer ghemoet,
Dat al stierf om dat leven soet.
| |
[pagina 173]
| |
Wat haer inviel moest wederom uytvallen,
T'en mocht niet mede gaen;
Haer oogh' en mocht m'edraghen niet met allen,
Om Godt te schouwen aen:
Sy steldet al in een verdwijn,
Die met Een wou' vereenicht zijn.
Die naecktheydt pur, die blootheydt alder dinghen,
Die onbecommertheydt
Ded' haer ghemerck vredsamelijck doordringhen
Tot Een, daer't al in leydt:
Elck schepselken, dat haer ontviel,
Gaf eenen inblick in die siel'.
T'ontviel haer al, niet, wat het koste wesen,
En mochter schuylen inn';
Soo claer, soo pur moest' zijn die uytghelesen,
Die reyne Godts vriendinn':
Den vred' in gheenderley manier'
En liet toe d'alderminste sier'.
O reyne siel'! o duysentmael vercooren!
Die soo verledicht quam
Den Bergh des vreeds inwendich te bespooren,
Daer sy die rust' vernam
Wel ondervondt, zy wat het ghelt,
Eer t' hert' in vrede wordt ghestelt.
Ghenuchten al, allen troost en welluste
Coste haer dien vre',
Soo dier wast dat haer Godt die blijde ruste
Des Berghs becoopen de':
Nochtans t'gheluck wel duysent fout
Hadd' sy, die Godt daer heeft beschout.
|
|