Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de VVijse: Onlancks als in des meys saisoen.
SVPERIOR.  | |
[pagina 147]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 148]
| |
OOtmoedicheydt, ootmoedicheydt, o schoone deught der deughden!
Die t'herte recht in Godt gheleydt, in den oorspronck der vreughden:
Hoe claer is haren schijn?
Daer niet dan waerheydt in en blinckt,
Daer Godt hem aen die siel schinckt,
Om een met haer te zijn.
Wat en de' niet dat herte pur, om die deughdt t'achterhalen?
Hoe en stierf sy niet haer natur', om grondich ne'er te dalen?
In dat oormoedich dal,
In dien ongheveysden grondt
Haer cracht voor Godt versoncken stondt
Met haer begheerten al.
Dat eenich punt nam sy voor haer, sy wou' daer blijven binnen;
Sy wilde Godt daer volghen naer, in nederheyt der minnen:
In dien gronde diep
Wou' sy versmilten in den Heer',
Die haer voorcomen hadd' soo seer,
Als hy haer derwaerts riep.
Vernederingh' was haren wensch, sy wist wat sy verstonde;
Een wormken ende niet een mensch, was sy in haren gronde:
Die waerheydt sach sy aen,
Sy stondt met haer oprecht ghemoet
Versoncken in dat eeuwich goet,
Daer sy in wilde staen.
Hoe t'ghinck niet haer, oft niet en ghinck, s'en trock dat niet ter herten;
In Godt, van wie sy't al ontfinck, liet sy troost ende smerten:
Als sy kleyn wesen kost,
En sach sy naer vreught noch verdriet,
Naer voorspoet, noch allende niet;
Sy was van als verlost.
D'ootmoedich dal was hare vreught, s'en vondt gheen swaricheden,
Als Godt haer maken wou' verheught in dien gront beneden:
Wat dat haer overquam,
Wie over haer oft ghinck oft liep,
Ghelijck een siele die daer sliep
Al in ghelijckheydt nam.
|
|