Den boeck der gheestelijcke sanghen

[p. 136]

Die Innighe: Hoe dat alle traegheydt in die Salighe Verniet was.

Op de VVijse: Waer toe doch maeckt v mondeken reyn.

SVPERIOR.

BASSVS.

[p. 137]

LIefde en laet gheene traegheydt toe;

Die mindt moet vierich zijn;

T'is noot dat die siel' Gode voldoe,

Die staet voor sijn aenschijn:

Daermen des Heeren aenschijn siet,

Gaet alle traegheydt licht te niet.

Dit sachmen in die Salighe siel',

Die Godt vierich aen honck;

Die Godt vast met een vrolijckheydt hiel,

Waer dat sy henen ghonck:

Sy brande, blaeckte t'allen tijt,

In quellingh' was sy quelingh' quijt.

Sy spoorde Godt ghedurelijck naer

Vlijtich door lief en leet,

S'en socht' niet dan te vlieten uyt haer,

Om altijdt wel bereet,

Wat dat den Heer' bevelen wouw',

Te volghen vierich en ghetrouw'.

Voor sijn aenschijn stondt allen haer cracht,

Sy gaf haer Godt gheheel;

In Godt versleet sy dach ende nacht

En hiel voor groot voordeel,

Dat Godts wil' wierdt van haer versocht,

Dat sy Godts wil' volbrenghen mocht.

Die siele was een brandende vier,

Dat Godt den Heer' ontstack,

[p. 138]

 

Een vlam' die op een wonder manier'

 

Door alle letsel brach:

 

Haer herte was in minne sterck,

 

S'en maeckte van gheen moeyte werck.

 

 

 

Vrolijck met een verheven ghemoet

 

Ghinck sy waer dat sy ghinck;

 

Haer leven was dat opperste goet,

 

Dat haren gheest aen hinck:

 

S'en wist' van aerbeydt noch ghewicht';

 

Godt maeckte alle lasten licht.

 

 

 

Den Niet die hadd' haer herte gheraeckt,

 

Sy moest' door vier en vlam';

 

Die waerheydt die sy hadde ghesmaeckt,

 

Haer alle moeyt' ontnam:

 

Sy ghinck in haren Godt verheught,

 

S'en hadd' niet dan in moeyte vreught.

 

 

 

Hoe't swaerder was, en lastigher scheen,

 

Hoe dat haer trooste' meer;

 

In Godt was't dat haer moeyte verdween,

 

T'versmolt al in den Heer':

 

Godts wille smaeckte haer soo wel,

 

Dat haer al docht' een minne-spel.