Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 133]
| |
Op de Wijse: Ghelijck een maghet die daer gaet.
SVPERIOR.  | |
[pagina 134]
| |
BASSVS. 
TRoost die die siel' vondt in den Heer'
Die in sijn liefde was verslonden,
Was troost, die haer volde' soo seer,
Dat met uytspraeck van duysent monden
Des menschen stemme nimmermeer
Dien ten vollen sou' verconden.
T'was dien die alomme de'
Haers selfs vernietinghe begheeren;
Die sy naer joegh in alle ste',
Met haer in liefde te verteeren;
Daer sy voor elck een grondich me'
Haer socht' blijmoedich te verneren.
| |
[pagina 135]
| |
Tot t'ghen' dat haer meest pijne was,
Tot t'ghen' dat haer meest spande teghen,
Liep sy met een begheerte ras,
Als uyter herten toe gheneghen:
Het quam haer altijdt wel te pas,
Daer sterven inne was gheleghen.
Als sy den Niet slechts vinden mocht,
Gheen teghenheydt en ded' haer vlieden;
Oorsaken warent, die sy socht',
Om haer ten besten heel te bieden:
Haers herten wensch die wierdt volbrocht,
Als haer Vernietinghen gheschieden.
Gheen soo ghenughelijcken saeck,
Gheen weelden die haer soo verheughden,
Gheen spijse van soo soeten smaeck,
Noch gheen gheluck vol soo veel vreughden,
Als des Niets troostelijck vermaeck;
Daer al haer crachten in verjeughden.
O hoogheydt van haer liefde pur!
Wat ist oprecht Godt te beminnen?
Hoe moeste booghen haer natuer'?
Hoe moesten sterven hare sinnen?
Die teghen haers selfs wesen stuer
Den Heer altijdt wou' laten winnen.
O reyne siel'! o ooghe claer!
Daer sy me' sach den uytvercoren;
Daer sy me' volghde d'wesen naer,
Daer sy in wilde sijn verloren:
Haer weghen waren recht voorwaer,
Die haer uyt haer soo leerden sporen.
Die kranckte ded' haer worden sterck,
Dat sterven ded' haer in Godt leven,
In dat ontdoen stondt al haer werck,
Die leeghde docht' haer meest verheven:
Al haer opsicht was een ghemerck,
Om Godt den blooten Niet te gheven.
|
|