Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Ghesegent zijn mijns Liefs bruyn ooghen.
SVPERIOR.  | |
[pagina 126]
| |
BASSVS. 
HOort hoe dat stondt in dat Vernieten
Die Salighe, daer Godts invlieten
Haer lijden de' der sielen feest:
Hoe dat sy als in een ontwesen
Te sijn scheen uyt haer self gheresen
En van d'ingeesten Godts ontgeest.
In weelden soet gheheel besloten,
| |
[pagina 127]
| |
Met vrolijckheydt groot overgoten,
Begaeft met alderhande vreught
Stondt vol vermaeck, stondt vol ghenuchte,
Met bly' ghemoet die 't al ont-vluchte,
In haer ontwordinghe verheught.
Ghescheyden wijt van hare sinnen
Lach sy voor d'aenschijn Godts van binnen,
Die haer dat pur verliesen gaf:
Daer sy haer hiel met een verblijden
Als weseloos in een Godt lijden,
Van alles bloot ghetoghen af.
Den Heer' die sondt sijn minne-stralen,
Om sijn vriendinne te onthalen,
En haer te voeren heel uyt haer:
Die in haer nietheydt heel versoncken
Ontfonck t'gen' dat haer wiert geschoncken
Van dat in-blincken overclaer.
In liefde Godts haer herte brande,
S'en wist' van will' noch van verstande,
T'was al te niet dat sy besat:
Versmolten in duysent wellusten
Versonck sy in die rust' der rusten,
Daer sy't versincken oock vergat.
Hy sach haer aen, en van ghelijcke
Haer ooghe in dat Hemelrijcke
Ghevesticht in sijn wesen stondt:
Dat aensien en dat weer' ghesichte
Van dat claer licht en weder-lichte
Ontwesende heel haren grondt.
Den Inblick Godts die wierdt gheleden
Van haer die smolt in saligheden,
Van haer die gingh in Godt te niet:
In't minne-vier verteert, verslonden
Wierdt sy ghesien, wierdt sy ghevonden
Van die der sielen grondt door-siet.
Dat ooghe-licht dat moest' versincken,
Daer t'hooghste licht begost' te blincken,
Die sterr' verdwene by die sonn':
Dat rijck vertoon, dat diep verclaren
Moest' een verdwijn der sielen baren:
Dat meeste licht dat minst' verwon.
|
|