Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 124]
| |
T Is een ghewenschte vreught,
Daer ghy my me' vrindinn' verheught,
Van 't verheven salich leven, en oprechte deught,
Diemen bevondt in dien grondt,
Daer die claer siele inne stondt.
T'was eene liefde groot,
Die haer haers selfs soo maeckte bloot,
Om te vinden den beminden in die blijde doodt,
Daer sy ontfinck den rijcken schinck,
Die alle goedt te boven ghinck.
In Godt ghinck sy haer uyt,
Die alle goet in hem besluyt,
Die haer cleede, en bereede als een pure bruyt
Met het cieraet van dien staet,
Daer't al in Godt te niete gaet.
Een rijckheydt overclaer
Was hare Nietheydt wonderbaer,
Die soo konde in den gronde Godt bloot volghen naer:
Die soo gheleydt uyt nederheydt
Van als haer houde afghescheydt.
Haer grondelijck verdwijn
Moest' wel verspurt in't wesen zijn,
Om te moghen soo ghetoghen staen voor Godts aenschijn:
In soeten vre', daer sy haer me'
Verloren vonde t'allen ste'.
| |
[pagina 125]
| |
O uyt-vercoren siel'!
Die haer soo in haer Nietheyt hiel;
Die soo seere in den Heere uyt haer selven viel:
Dat haer ghemoet met liefde soet
Niet dan en smaeckte d'eeuwich goet.
Vertelt vriendinne toch
Wat van haer pur Vernietingh' noch,
Die ontvaren was dees baren van dit eerdts bedroch,
Ende alleen stondt in dat Een,
Daer sy Godt sach, en anders gheen.
|
|
