Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de Wijse: Gaen ick voorby haer deur.
SVPERIOR.  | |
[pagina 106]
| |
BASSVS.  | |
[pagina 107]
| |
O Inwendich ghesicht! goet boven alle saken!
Daermen Godts innich licht, vrolijck me' comt te smaken.
O die Godt dat wilt gheven, begaeft hy wonderlijck:
T'is d'meeste in dit leven, t'is d'meest' in hemelrijck.
Dit ondervondt die siel' by daghen en by nachten,
Die d'ooghe open hiel, in hemelsche ghedachten,
Die door clare opganghen, in ruste ende werck
Godts aenschijn quam t'aenhangen, met minnelijck gemerck.
Haer blijschap, hare vreught, was in die oogh' gheleghen,
Waer mede sy verheught, Godt wist' te commen teghen:
Duysentderande goeden, sy door die oogh' ontfonck,
Die Godt in haer de' vloeden, daer Godt haer me' beschonck.
Den dach was haer te cort, om dat soet overvlieten
Dat haer in wiert ghestort, ten vollen te ghenieten:
Hadd' haer cracht toeghelaten, hadd' haer natur' ghedooght;
Haer oogh' liep sonder maten, in t'gen' haer wiert vertooght.
Het was haer eene pijn', om t'goet, dat sy moest' derven,
Met vaeck ghequelt te zijn; het slapen ded' haer sterven:
Hadd' sy in die welluste, nacht en dach konnen staen,
S'en hadd' noyt naer haer ruste, daer sy ghinck, willen gaen.
Den noot die trock haer daer, sy moest' haer self' vertijden;
Natur' die dwinghde haer, sy moest' die kranckheydt lijden:
In't wesen ongheschapen, te staen socht haer ghemoet,
Maer den noot de' haer slapen, al was haer d'waken soet.
Als sy ghedwonghen dan, haer wat tot ruste leyde,
Haer hert' daeromme van dat wesen niet en scheyde,
Maer bleef daer waken inne, al wast dat die natur'
Wat sliep, den slaep der minne, in liefden onghedur'.
| |
[pagina 108]
| |
Dus sprack sy in den droom, met haren Vytghelesen,
Sy meynde in den stroom', des hemels Zee te wesen:
Haer oogh' scheen te aenschouwen, d'licht dat sy wacker sach,
sy scheen Godt vast te houwen, ghelijck in claren dach.
T'scheen dat haer herte liep, naer haren Vyt-vercoren,
T'scheen dat haer stemme riep, ick ben in v verloren:
Al hare oeffeninghen, den tijdt der ruste door',
Ghelijck sy wacker ghinghen quamen haer daer te voor'.
|
|