Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
Auteursrechtvrij
[pagina 102]
| |
BASSVS. 
VRiendinn' met neerste let,
En merckt hoe dat die Siel stondt in haer pers' gheset;
Hoe dat haer in al hare pijnen
Haer Liefsten leet quam voor te schijnen:
Hoe sy in hare smert al hare smert verloor,
Hoe Christus in haer cruys ghecruyst haer lichte voor.
Men seydt, daermen lief heeft,
Daer is de siele meer, dan daer sy leven gheeft;
| |
[pagina 103]
| |
Dees waerheydt is seer claer ghebleken
In Godts vriendinn', daer wy van spreken;
Want in wat bitterheydt oft persse dat sy stondt,
Niet haers selfs eyghen leet maer haers liefs persse vondt.
T'en was niet hare smert',
Die sy vol liefde Godts ghevoelde in haer hert':
Haer leet, als haer, dat was verdwenen
Door minne pur heel in den ghenen,
Die sy in 't herte droegh, die sy nacht ende dach
In allen haer verdriet ghecroont, ghecruyst aensach.
Sy le', en s'en le' niet;
Den Salichmaker soet droegh allen haer verdriet:
Haer ooghe was verlicht en clare,
S'en sach haer pijnen niet als hare:
Vergheten was haer leet, soo veel als haer aenghinck,
En stondt verwesent heel, in die ghecruyst daer hinck.
Die Vyt-vercoren siel'
Met d'lijden dat sy led', in den ghecruysten viel;
En met een minnelijck toe-neyghen
In Christo door haer smerten eyghen
Gheheel overghevoert wat leet haer overquam
Als buyten haer natuer, haers liefste leet vernam.
Verbeeldt, en beeldeloos
Droegh sy in haer ghemoet dus haren Godt altoos.
En dese hare oeffeinghe
Was boven ander sonderlinghe;
Want sy met d'ander stondt in die Godtheydt alleen,
Maer dees beslotet te gaer Godt en den mensch in een.
|
|
