Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de VVijse: Christe waerachtich Pellicaen.
SVPERIOR.  | |
[pagina 78]
| |
BASSVS. 
SAlich die siele die Godt socht',
En in Godt stadich woonde;
Die over al, waer dat sy mocht,
Haer pure liefde toonde:
Die haer verstierf, ende uyt ginck,
En haer hert' aen den Schepper hinck',
Die haer met vreughden croonde.
Haer werck was een oprechte deught,
Die Godt self in haer werckte;
Nerghens en hadd' sy ware vreught,
Dan daer sy Godt bemerckte:
Haar oogh' en hadde gheen opsicht
Dan op Godts claer inwendich licht,
Dat haer in als versterckte.
| |
[pagina 79]
| |
DAt ded' haer gaen bly' in die doodt,
Dat ded' haer self bestrijden;
Dat ded' haer om Godts liefde groot
Haer sonden claer belijden:
Dat ded' haer met een ooghe schalck
Van een stroy maken eenen balck,
En van ghebreken mijden.
Wanneer sy voor den Priester stondt,
Stondt als voor Godt den Heere;
Daer sy ontdeckte haren grondt,
Haer conscientie teere:
En weeghde swaer naer haer verstant
Als eenen bergh het minste sant;
Want sy Godt minde seere.
Hadd' sy een ooghenblick ghestaen
Niet grondelijck verduldich,
Oft buyten Godt iet ghesien aen;
Soo kende sy haer schuldich:
Sy hiel oock d'alder minste woort
Met lust ghesproken, oft ghehoort
Voor faute menichvuldich.
Te voelen oyt den sinnen treck
Als voor die helle schroomde,
En hiel voor al te groot ghebreck,
Dat sy van t'selfde droomde;
Want sy haer sinnen al ghelijck
In't licht van Godts inwendich rijck
Breydelde ende toomde.
Nochtans altijt als onghetrouw'
Hoe seer dat sy haer wachte,
Haer schuldt ootmoedich kennen wouw'
Van't willeloos ghedachte:
Als die in een ghestorven siel'
Noch voor te grooten leven hiel,
Dat t'hert' iet sulcks voorts brachte.
|
|