Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de VVijse: Comt Goden uyt den throon.
SVPERIOR.  | |
[pagina 71]
| |
BASSVS. 
HEmelsche vrolijckheydt! wat oversoet ghebruycken
Van alles afghescheydt quam Godt die siel 't ontluycken?
Als sy in haer ghebedt ontcommert onbelet
Vierich in sijnen tempel sat,
En hemel en aertrijck vergaet
In hem overgheset.
Haer hert' smolt van t'gheluck, dat sy quam te bevinden
In den ghewenschten tuck, van haren wel beminden:
O blijschap! o vermaeck! o soeten minnen-smaeck'!
Die sy vol alle vreught ontfinck
In den gront, daer sy Godt aen hinck,
Die des troosts was oorsaeck.
Sy sach dat salich Een, daer sy in was besloten;
| |
[pagina 72]
| |
Sy vondt haer daer alleen met weelden overgoten:
Jae sy en vondt haer niet, die haer te rugghe liet,
Om in dat overvloet aenschijn
Sonder haer selven heel te zijn,
Ghelijckmen dat aen siet.
Haer selven was sy quijt, sy stondt met een vergheten
Boven plaets' ende tijdt, in een Godtsmakich weten,
Van alles was sy bloot, sy was in alles doot:
Om heel in haren Godt te staen,
Was sy gheheel uyt haer ghegaen
Met liefde overgroot.
Gheen menschelijcke tongh' en sou' connen uyt legghen,
Hoe't met die siele gongh, t'en is gheen vreught om segghen,
Wat die bly' creatur' op die ghewenschte ur'
In haren Godt ghenuchten sach,
Daer sy heel in versmolten lach
Met trouw', en liefde pur.
|
|