Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Begeerige: Vraeght oft die Salige oock wel soo kloeck in't mede wercken als int medelijden was.

Op de Wijse: Faison curier les ieus.

SVPERIOR.

[p. 26]

BASSVS.

ICk ben vriendin' voldaen, ghenoech heb' ick verstaen

Dat medelijden pur, d'welck vierich blinckte uyt

In die bly' creatur', in die vercoren Bruyt;

Dat haer die liefde dwonck, die hare siel' doorgonck,

Over dat droevich leet haers Alderliefste soet

Te storten tranen heet' was heylich ende goet.

Maer leght eens uyt vriendinn' wat dieper desen sinn',

Hadd' oock die siele smaeck', als haer den druck toequam,

Ghelijck sy met uytspraeck' soo minnelijck voor nam?

Die mondelijcke trouw' heeft dickwils wercken flouw',

Licht seytmen dit en dat, maer alst te nijpen gaet,

Den averechten pat men weder inne slaet.

[p. 27]

 

Pur' liefde nemt de gall' voor honich over al,

 

S'en siet naer gheen verdriet, naer licht, noch duysterniss'

 

Al wat den Liefsten biet, haer aenghenaemste is.

 

 

 

Vertelt my nu eens hier, oft des' int minne vier

 

Soo vasten stede hiel, dat sy door gheen belet,

 

Wat datter op haer viel, uyt Godt en wiert gheset?

 

 

 

Oft sy spaed' ende vroegh met liefde cruycen droegh?

 

Oft sy haer bly' uyt-ginck, en in t leet hadde vreught?

 

Oft sy Godt bloot aen hinck, en sterven kost' verheught?