Den boeck der gheestelijcke sanghen

Die Innighe beghint het leven te vertellen van die Salighe in Godt ghestorven.

Op de VVijse: Vwe liefd' is niet soo pure.

SVPERIOR.

[p. 7]

BASSVS.

SOud' ick v naer uwe vraghen

Singhen met claer onderscheyt, haer verheven edelheyt,

Noodich waren vele daghen:

Soo in deughden over-rijck, was die siele wonderlijck.

[p. 8]

 

Haren gheest was soo besondert;

 

Soo verheven haer ghemoet, voor Godts aenschijn oversoet;

 

Dat ick staen verbaest, verwondert,

 

Als ick op haer weerde dinck, die soo pure weghen ghinck.

 

 

 

Doen sy had' in haren sinne

 

s' Werelts lusten af te'gaen, om die deught te hanghen aen;

 

d' Leven Christi was d'beghinne,

 

Dat haer eerste teghen quam, inden wegh die sy aen nam.

 

 

 

Christus had' haer langh' sien dolen

 

Door veel weghen, daer sy liep, in die wildernisse diep,

 

Die haer herte hadde ghestolen,

 

Ende die door vals bedroch, haer socht 'te verleyden noch.

 

 

 

Ommers door veel sijn ghenaden,

 

Daer hy haer me' lichte voor, die hy tot sijn Bruyt vercoor,

 

Met sijn heylich Chruys gheladen

 

Quam hy haer besweet, bebloeyt, te gemoeten heel vermoeyt.

 

 

 

Sijn ghebenedijde Ooghen

 

Op die uytvercoren sloegh, die t'Cruys aensach, dat hy vroegh,

 

En haer wilde onder booghen:

 

Die met al sijn onghemack haer des soete woorden sprack.

 

 

 

Dickwils hebt ghy v vergheten

 

In te gaen hier ende daer; volght my liefste, volght my naer:

 

Troost sal ick u laten weten,

 

Daer boven verstant en sinn', blijschap is gheleghen inn'.

 

 

 

In der sinnen wildernissen

 

Heeft tot nu gheweest v rust', 't is ontroost, en dwasen lust

 

Die v heeft den wegh doen missen:

 

Keert vrindinn' keert wederom', lancks die wegen daer ick com'.

 

 

 

Een woonste' sal ick v toonen,

 

Daermen leeft in ruste stil', en daer ick v hebben wil:

 

Daer ghy sult in vrede woonen,

 

In ghenuchten alderley, die ick voor mijn Bruyt berey'.

 

 

 

Daer sult ghy naer v verlanghen,

 

Endt naer ws herten wensch' worden eenen nieuwen mensch',

 

Ende t'Hemels licht ontfanghen,

 

Ende gaen met liefde pur als ontslaghen van natur'.

 

 

 

Comt v dan met my vermeyden

 

Inden speel-hof der ghenucht'; van de sinnen nemt de vlucht,

 

Want daer ick v leyden sal, moeten sterven sinnen al.