Den boeck der gheestelijcke sanghen
(1631)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijOp de VVijse: O salich eeuwich Godt.
SVPERIOR.  | |
[pagina 5]
| |
BASSVS. 
GHelucksalighe doot! troost van die siele bloot!
Duysentmael wel gheboren!
Vriendinn' vriendinne soet hoe treckt ghy mijn ghemoet
Dat uyt-vaert naer te sporen!
O vreughden wonderbaer! wist' ick te comen daer,
Daer die quam te gheraken;
Ick wenschte plaets en tijt daerom te wesen quijt,
En my self te versaken.
Vriendinn' wat is t'vermaeck daer ick naer dorstich haeck',
Dat die siel' heeft vernomen?
O weelden aenghenaem! oft mijne siele quaem',
Daer die siel' is ghecomen!
My dunckt ick sterve hier, wel duysent dooden schier,
Dat ick niet en kan sterven:
Wiert mijnen wensch' volbrocht, en dat ick sterven mocht,
Wat troost soud' ick be-erven?
Ick sterf' eylaes! ick sterf, ick sterve duysent werf,
| |
[pagina 6]
| |
Om dat ick hier moet leven:
Scheyt mijne siel, scheyt, vaert in die eeuwicheyt,
Pooght uwen gheest te gheven.
Comt doot, comt haelt my wegh, ick meyn' t'gen' dat ick segh',
Ick wensch' van hier te vluchten:
Laet hooren uwe stem', heft op den Requiem,
Troost my met v ghenuchten.
O uyt-vaert wonderlijck! o vrolijck hemelrijck
Van die ghebenedijde!
Mijn doot ghy beydt te langh', ick sterf in dit ghedrangh',
Die leef' soo langhen tijde.
O doot vol van vreught maeckt mijn siel' verheught
Met die siel' uytghelesen!
Vol eeuwighe wellust, die daer begraven rust
Int gheluck-salich wesen.
Maer seght my eens vriendinn', die ick in Godt beminn',
Hoe wiert die siel' ghetoghen
Soo diep' in dien gront, daer sy die ruste vont?
Hoe quam sy daer ghevloghen?
Den Liefsten moest' die Bruyt wel innich leyden uyt
Lancks duysent wildernissen,
Die soo claer ende put ghevoert boven natur'
Haer self quam te ghemissen.
Vriendinn' toont my die baen', die die siel' is ghegaen,
Die die doot heeft ghevonden:
O doot daer ick naer jaegh! oft ick die ure saegh',
Dat ick eens wiert ontbonden!
|
|