Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

[p. 160]

De Godt-ghenietende, spreeckt van de Armoede oft ontblootinghe des Gheest van duysternissen, voor soo veel als het invvendigh Af-keeren van alle verbeeldtheydt in stilte aengaet.

Wijse: Komt Goden uyt den throon. Oft: Hemelsche vrolijckheydt. Req. 70.

Doen mijnen wensche was
Verlicht te zijn van gronde,
Nam ick de vlucht ras
Van daer ick duyster stonde,

Van allen ongheduer,

Van alle creatuer

Ick grondelijck bloot ende naeckt

Om t’Cloosterken te zijn ghemaeckt

Soecht met begheerten puer.

My trock ick gheheel af,
My trock ick gheheel binnen,
Op al dat schepsel gaf,
En steld’ ick gheene sinnen,

T’ghemoedt hiel ick van daer,

Godt wild’ ick wesen naer:

Om t’Cloosterken van eenigheydt

Wild ick van alles zijn ghescheydt

Met krachten altegaer.

T’was noodigh dat ick’t ded’,
T’was noodigh dat ick vliedde
Om Godts innighen vred’
Al wat buyten gheschiedde,

[p. 161]

 

Oft noyt en kost ick my

 

Van duysternissen vry

 

In t’Cloosterken des lichts gheheel

 

Voeghen met een klaer opperdeel

 

Tot Godts aenschouwingh bly.

 

D’aemschouwing over-soet

 

Der innighste wellusten

 

Van dat inwendigh goedt,

 

Daer mijn ziel soecht te rusten,

 

My grondelijck bedwongh,

 

Dat ick gheheelijck gongh

 

Vyt duyster beelden altemael

 

In t’Cloosterken, eer ick den strael

 

Van Godts aenschijn ontfongh.

 

Godts aenschijn was te reyn,

 

K’en moecht dat niet ghebruycken,

 

Oft beelden groot en kleyn,

 

Moest ick het herte luycken;

 

Dat blinckende soet Een

 

Begheerde t’hert alleen:

 

In t’Cloosterken Godts klaren dagh

 

Als ick naer mijn verlanghen sagh,

 

En sagh ick beelden gheen.

 

Eer dat die klaerheydt schoon

 

My innigh lichte voren,

 

Al uytwendigh vertoon

 

In my moest zijn verloren;

 

Verlies was mijn ghewin,

 

Door uytgangh raeckt’ ick in:

 

Eer ick Godt sagh in dat besluyt

[p. 162]

 

Om t’Cloosterken ghingh ick my uyt

 

Boven verstandt en sin’.

 

Al mijn gheluck was dat,

 

Om t’Cloosterken der weelden,

 

Dat ick niet en besat,

 

Dat my oorsaeckte beelden:

 

Wat alle schepsel booedt

 

Ick inden gheest ontvlooedt;

 

Aertrijck liet ick en hemel-rijck,

 

Om t’goedt dat my soo innighlijck

 

In t’Cloosterken besloot.

 

Dus door d’ontvallen seer,

 

Door bloot inwendigh derven,

 

Door krachtighen afkeer,

 

Door puer diep-grondigh sterven

 

Wierdt mijnen wensch volbrocht,

 

K’ontfingh t’gheen dat ick socht,

 

Verklaert wierdt mijn innigh ghesicht,

 

K’vond’ het Cloosterken vol licht,

 

Meer dan ick wenschen mocht.

 

Een zee vol rijckheydt groot

 

Wierdt daer van my vernomen,

 

Om dat ick alles bloot

 

Daer binnen was ghekomen:

 

T’was goedt boven verstandt,

 

T’was meer dan oevers sandt,

 

T’was t’Cloosterken bly sonder druck,

 

T’was t’Cloosterken vol van gheluck,

 

T’was puer Godts minnen pandt.