Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

Van de Armoede oft ontblootinghe des Gheest, van duysternissen door vvederhouvvdinghe des geest in vverckelijckheyt, dat sy met het verstant niet te seer en viel op het ghene daer sy mede besich vvas.

Wijse: Als wy verr’ vanden Pallestijn. Oft: Rijst op. Req. 1.

Te wenschen placht ick naer den dagh,
Die d’innigh licht my soud’ ontsteken,

[p. 158]

 

Als ick in’t eerst verduystert lagh,

 

En my Godts lichte sagh ontbreken,

 

D’welckmen van duysternisse kost

 

In t’Cloosterken Godts sien verlost.

 

Dus soecht ick heel van anderheyt

 

Naer dat ick kost my te ontmaken,

 

Daer mijnen gheest van d’licht ghescheydt

 

Verduystert stondt in aerdtsche saken,

 

Daer ick my vondt aen dinghen slecht

 

Vyt t’Cloosterken te staen ghehecht.

 

Van duysterheyt en spreeck ick niet,

 

Die uyt quaey beelden konde spruyten,

 

Want watmen quaedt oft sondigh hiet,

 

Moest daer zijn verr’ ghesloten buyten,

 

Maer t’was in t’Cloosterken al t’gheen

 

Dat goey verbeeldtheyt te zijn scheen.

 

Met vliticheyt te keeren weer

 

Soecht ick van daer ick was ghesoncken,

 

Tot d’licht Godts uyt die schepsels neer,

 

Die niet dan duysterheydt en schoncken,

 

Om t’Cloosterken soecht ick altijt

 

Haer duysterheden te zijn quijt.

 

Vremt hiel ick my, hoe dat sy my

 

Te trecken schenen dagh en nachte,

 

My hiel ick van hun trecken vry,

 

En stondt gheduerigh op mijn wachte,

 

Dat buyten t’Cloosterken mijn ziel

 

Op niet gheschapens heel en viel.

 

K’sagh alsoo veel aen als ick moest,

 

Nochtans met blootheydt alder sinnen,

[p. 159]

 

Om niet te zijn door die verwoest,

 

Als het tijdt was te keeren binnen:

 

K’moest my om t’Cloosterken gaey slaen,

 

Van niet te seer te trecken aen.

 

T’was noodigh dat ick omme-gingh

 

Dickwils met veelderhande dinghen,

 

Maer dat ick die niet aen en hingh

 

Was d’leven mijnder oeffeninghen:

 

Om t’Cloosterken in dien pat

 

Hiel ick my bloot van dit en dat.

 

Staen moest ick altijdt met t’ghemerck

 

Naer al mijn innighste vermoghen,

 

Bloot van het werck in alle werck

 

Boven verbeeldinghen ghetoghen,

 

Om t’Cloosterken van mijnen grondt

 

Niet te ontwijckien daer ick stondt.

 

Al mijne sorghe die was daer,

 

Dat in al t’ghene dat ick dede,

 

Ick sagh te houden puer en klaer

 

D’oogh mijns ghemoedts in vollen vrede.

 

En dat van schepsels groot en kleyn

 

Ick my om t’Cloosterken hiel reyn.

 

K’en keerde my van d’werck niet af,

 

Alst den wil Godts was dat ick wroechte,

 

Maer tot dat werck ick my soo gaf,

 

Dat ick’t als sonder werck volbroechte,

 

Om t’Cloosterken soecht ick daer met

 

Ghelijck te wesen onbelet.