Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende. Dat Godt in t’Cloosterken het Refterken vvas, daer sy at.

Wijse: Waer toe doch maeckt u mondeken reyn. Hard. Oft: Liefde en laet gheene traegheyt toe. Requiem. 136.

Myn Refterken vol saligheydt soet
In t’Cloosterken vol vreught,
Was d’Wesen self van d’opperste goedt,
Daer mijn ziel wierdt verheught:

Mijn Refterken oprecht was dat,

Daer ick in t’Cloosterken in at.

Dat was t’gheniet, dat was t’Paradijs,
Dat was mijns herts vermaeck,
Daer was alleen den dranck en de spijs,
Daer ick in vonde smaeck,

Dat Refterken dat ghingh ick in

In t’Cloosterken der soete min.

Mijn ziele was ghestadelijck daer,
Ick daer mijn voedtsel nam:
Daer vond’ ick spijs des levens voorwaer,

[p. 67]

 

Die my soo wel bequam,

 

Dat ick in t’Cloosterken oprecht

 

Aen t’Refterken my hiel ghehecht.

 

Al wat ick daer inwendigh ontfingh,

 

Was Godts ghenieten puer;

 

Daer was alleen mijn vreught sonderlingh,

 

Mijn vreught boven natuer:

 

Dat Refterken was d’Menschen mijn

 

In t’Cloosterken van Godts aenschijn,

 

Meer vond’ ick daer tot mijnen pleysier,

 

Dan ick gronderen mocht,

 

Voldaen wierd’ ick in alder manier,

 

Meer vond’ ick dan ick socht:

 

Dat Refterken mijns herten stondt

 

In t’Cloosterken van mijnen grondt.

 

Hoe wierd’ ick daer van d’Wesen onthaelt,

 

D’welck t’hooghste wesen was,

 

Daer alle goedt uyt neder ghedaelt

 

My soo volded’ van pas,

 

Dat in dat Cloosterken mijn ziel

 

t’Refterken voor den hemel hiel.

 

T’was alle goedt, t’was maet boven maet,

 

K’en kant bewoorden niet;

 

T’was hemels inden oppersten graet,

 

Dat Godt my smaken liet:

 

Dat Refterken Godts over-bly

 

In t’Cloosterken my toogh uyt my.

 

Ghespijst weird’ ick, ick smolt in ghenucht,

 

Mijn ziel at hemels broot,

 

Mijn tafel was vol hemelsche vrucht,

[p. 68]

 

Vol weelden over-groot:

 

Mijn Refterken rijck over-rijck

 

In t’Cloosterken was Goddelijck

 

Ick sat daer wel, ick at daer gherust,

 

Mijn hert hiel volle feest,

 

Dat Refterken was al mijn wellust,

 

Godt spijsde mijnen gheest:

 

In t’Cloosterken uyt my gheset

 

Hiel ick in t’Refterken bancket.

 

Die vrolijckheydt die Godt my daer gaf

 

Mijn krachten over-liep,

 

Mij n ziel gheheel verwondert daer af

 

In dien af-grondt riep,

 

O Cloosterken van Godt den Heer

 

Dit Refterken vermaeckt te zeer!

 

Vervult was ick, ick was over-stort,

 

Meer was ick dan voldaen,

 

Om met een woordt te segghen in’t kort

 

Ten kost niet beter gaen:

 

Soo seer dat Refterken vol vred’

 

In t’Cloosterken mijn ziel volded’